Tussen haaien en dolfijen

Tussen haaien en dolfijne.

Lieve vrienden,

Gisteren was onze laatste dag in Paihia, een dag die in het teken stond van ruggemans, haaien en dolfijnen. Het lijkt er op dat ruggemans besloten heeft mij dit keer slechts kort te bezoeken, de klachten worden minder. Daaraan hebben mijn rugoefeningen in niet onbelangrijke mate bijgedragen,onder meer uitgevoerd op het strand van Paihia. Mijn heupbewegingen die kennelijk vrij suggestief waren leidden tot veel hilariteit bij een passerend groepje jongemannen, in ‘kennelijke staat’ verkerend. Vermoedelijk betrof het een vrijgezellenweekend, want de luidruchtige troep werd aangevoerd door een olijke, in vrouwenkledij gehulde man, de aanstaande bruidegom. Ik had de lachers onbedoeld op mijn hand, wat heet, ze kwamen niet meer bij. Ik was tot een attractie verworden. Ach, bedacht ik me quasistoïcijns, als ik een bijdrage kan leveren aan een geslaagd middagje uit van deze vrolijke gasten, dan is dat toch prima. Desalniettemin voelde ik dat ik mijn bewegingen met aanmerkelijk minder souplesse uitvoerde dan ik gewoon was. Eigenlijk was de lol er een beetje van af.

Het hoogtepunt van de dag was de cruise in de Bay of Islands. De crew heette ons welkom aan boord van de Dolphins Runner, een enorme, met biofuel voortgestuwde felgele catamaran. De kapitein bleek tevens onze gids. Met een stem die aan KIT deed denken, je weet wel, die pratende auto uit de serie the ‘Knight Rider’(”Michael, ………..”) strooide hij allerlei weetjes en wetenswaardigheden over ons uit. Over dolfijnen vooral, bottle nose dolphins. Dat er vijfhonderd van deze dolfijnen in de baai foerageerden, dat ze individueel herkenbaar waren aan hun unieke dorsal fin, dat volwassen mannelijke exemplaren een lengte van ruim vier meter, een gewicht van zeshonderd kilo en een topsnelheid van vijfenvijftig kilometer per uur konden bereiken. En, zo vervolgde KIT, we zouden ons geld gegarandeerd terugkrijgen als we ze niet zouden zien. Maar dat bleek niet nodig, want we zagen ze. Niet enkele, nee, tientallen dolfijnen, werkelijk overal. Op een gegeven moment zagen we naast onze boot, vlak onder de oppervlakte een grote vis zwemen, met een duidelijk andere zwembeweging dan die van de dolfijnen. Een haai! Een flinkerd bovendien, ik schat zeker een meter of drie-vier. Maar de haai kwam kennelijk te dicht in de buurt van de dolfijnen en met name bij de jonkies in de groep, want hij werd direct omsingeld door drie volwassen dolfijnen. In een snelle en gecoördineerde beweging joegen ze hun vijand resoluut de diepte in. Wat een spektakel!

Halverwege de trip legden we aan op een onbewoond eiland. Onbewoond, dat zijn in feite alle 124 eilanden in de Bay of Islands. Ze maken deel uit van groot marien reservaat, waarin permanente bewoning of activiteiten niet zijn toegestaan. Alleen op dit eiland kon je overnachten. Voor gasten die gesteld zijn op rust en stilte, want er was verder helemaal niets. Wisten we ook weer allemaal van KIT, hij bleef maar praten. Maar goed, we stapten van boord en op het einde van de boardwalk stond onze ‘eilandgids’ ons al op te wachten. Ze kon ons onder betaling begeleiden naar de PocaPoca baai, aan de andere kant van het eiland. Een elegante Maori-vrouw, in traditionele kledij, maar wel met een trendy Calvin Klein zonnebril op haar neus. Getooid met een soort bontje van hermelijnstaarten, omzoomd met allerlei veertjes. Ze leek wel een squaw. Met Pocahontas naar de PocaPoca bay. We bedankten voor de eer.

Nadat we een paar mooie ‘scenic lookouts’ hadden bezocht, raakten we terug in het ‘dorp’ in gesprek met een heel vriendelijke dame. Ze was employee van de regering en droeg bij aan het onderhouden van het complex. Eigenlijk was ze er vooral, zo zei ze, om er op toe te zien dat haar man, de beheerder van het complex, zijn werk goed deed. “I’m the caretaker of the caretaker, so to speak’, lachtte ze schalks. Maar hoor, daar ging de scheeptoeter. Drie keer! Een niet te negeren signaal, want KIT had het bij het van boord gaan duidelijk aan ons meegegeven: “If,the horn blows three times, you better hurry guys,”. We spoedden ons naar de Dolphins Runner en vervolgden onze cruise. In de haven aangekomen wenste KIT ons een fijne en veilige vakantie in Nieuw Zeeland toe. Aardige vent wel, die KIT, maar ik was toch wel blij van zijn stem verlost te zijn. Voldaan, maar toch nog verbrand (ondanks sunblocker factor 30 plus) stapte we van boord.

Inmiddels, een dag later zijn we in Tutukaka beland, een vrij saaie kustplaats, maar wel met een grote marina. Maar daar kwamen we niet voor, we kwamen voor het duiken. We hadden onze intrek genomen in een cabin in het ‘Tutukaka Holiday Park’. Marjan had de eenvoudige cabin weer in korte tijd weten om te toveren tot een knusse huiskamer. We hadden de schuifdeuren geopend en het zachte, late namiddaglicht toverde een warme gloed in onze kamer. Een briesje beroerde lichtjes de gordijnen. Ik lag languit op bed, mijn geliefde naast me en we keken uit op de beboste heuvels aan de overkant. De Jim Beam smaakte uitstekend. We zwegen en luisterden naar Marcus Miller: het was perfect.

De idylle werd echter ruw verstoord door een brutale familie eenden die luid kwakend en sans gene pardoes onze kamer binnenliep, in de verwachting voedsel toegediend te krijgen. Slecht opgevoed als ze kennelijk waren door vorige huurders. Schrik en hilariteit alom en, nadat we ze naar buiten gejaagd hadden besloten we toch de schuifdeuren maar dicht te doen.

De volgende keer meer, vrienden. En The Poor Knights eilanden dan, het duiken? Ik vertel het de volgende keer!

PS Bedankt voor al jullie leuke reacties. Heel stimulerend. Vooral zo doooooorgaaaaaan!

Liefs Frank