Een giraffe in de Filippijnen, deel II

Lieve vrienden,

Terug naar Catuit, terug naar de Filippijnse savanne, naar de giraffes en de zebra’s. Als conserveringsprogramma, als project om het wild in Afrika zelf op peil te houden was het mislukt. Maar volgens de regeringen die na Ferdinand Marcos aan de macht waren lag er wel een toekomst als safaripark weggelegd voor dit wildpark. En om het aantrekkelijker te maken als toeristische bestemming werden er ook andere, inheemse diersoorten aan toegevoegd.

Maar in tegenstelling tot hun buren van allochtone komaf deden deze soorten het in eigen land niet geweldig. Want de gids bracht ons naar een paar armzalige Palawan-schildpadjes die zich met een ingetrokken nekje verscholen voor elkaar en voor de bezoekers, hopend dat de avond weer snel zou vallen en ze weer uit hun schild konden kruipen. Hij liet ons een paar suffe krokodillen zien die de volle zon prefereerden boven de voor hen bestemde betonnen bak met groen-stinkend water. Wat ik me heel goed kon voorstellen. We stapten een kooi binnen, waar aan de buitenkant een heel groot bord hing met als opschrift: ‘Palawan bear cats’. Heel hoog, in een armetierige boom lag een stuk bont gedrapeerd over een tak, het enig overgebleven exemplaar van deze kat. Of beer. Geen idee. Er hadden ooit drie exemplaren gebivakkeerd in deze kooi, maar het mannetje was gepakt door een python en de twee vrouwtjes hadden elkaar vervolgens maandenlang naar het leven gestaan. Uiteindelijk betekende dat de dood van een van de twee. Ze was nu alleen, daar hoog op die kale tak en keek lusteloos voor zich uit. Had misschien spijt van haar onhebbelijke houding, haar agressieve gedrag van weleer. Alleen is ook maar alleen.

Tot slot stopten we nog voor een klein gammel hok van kippengaas, met een paar verroeste sloten en kettingen aan een scheefhangend deurtje. Everzwijnen! Een mannetje en een vrouwtje. Schurftige, in de modder wroetende everzwijnen, met verwondingen aan hun flanken. De sporen van uit de hand gelopen echtelijke ruzies vermoedelijk. De gids had tot nu toe bij ieder dier gevraagd of deze soort ook in Nederland voorkwam en ik verheugde me er op nu eindelijk eens ‘ja!’ te kunnen zeggen: ‘Ja, die hebben wij ook, op de Veluwe!” Maar uitgerekend hier vroeg hij dat niet. Alsof hij het er om deed, alsof hij ons dat ene puntje niet gunde.

We reden weer terug naar ons resort in Coron. We hadden voor de volgende morgen vliegtickets naar Manilla gekocht, waar we twee nachten wilden doorbrengen. En daarna nog even ‘afbakken’ in Puerto Galera, op Mindoro. Opeens drong het keihard tot me door: we hadden nog maar een week te gaan. Wat waren de maanden voorbijgevlogen. We hadden weliswaar een geweldige tijd gehad en ik verheugde me er op onze kinderen, familie en vrienden weer te zien. Maar toch, de wetenschap dat onze reis over een paar dagen echt voorbij was stemde me eventjes een beetje triest.

Liefs Frank