Een giraffe in de Filippijnen, deel I
Door: marjanenfrank
Blijf op de hoogte en volg marjan en frank
31 Mei 2010 | Filipijnen, El Nido
Lieve vrienden,
Het verhaal gaat als volgt: Marcos, oud-dictator van de Filippijnen was medio jaren zeventig op staatsbezoek in een aantal Afrikaanse landen. Het was in een tijd dat Afrika geteisterd werd door burgeroorlogen en daar maakte Marcos zich zorgen over. Niet om de conflicten op zichzelf of vanwege de slachtoffers onder de burgerbevolking, want voor menselijk leed was deze despoot niet zo gevoelig. Nee, hij maakte zich zorgen om de dieren, om het grote wild in Afrika en vreesde dat de wildstand door de conflicten onherstelbare schade zou worden toegebracht. Marcos hield van dieren, niet van mensen.
Hij dokterde een conserveringsprogramma uit voor het instandhouden van de soorten, niet bedoeld om uitgevoerd te worden in Afrika maar op de Filippijnen. Er was een eiland bij Coron, Catuit, dat wat betreft vegetatie en klimaat wel wat leek op een Afrikaanse savanne. Maar eerst moest het eiland nog even ontruimd worden. Dat daar al eeuwenlang inheemse groepen woonden was geen probleem, want die liet hij door zijn soldaten gewoon van het eiland afmeppen. En toen kon het transport op gang komen; tientallen giraffes, zebra’s, impala’s en een stuk of vijf andere Afrikaanse diersoorten maakten de lange oversteek van Kenya naar de Filippijnen. Maar de meeste diersoorten wisten zich toch niet te handhaven in hun nieuwe omgeving, behalve de zebra’s en de giraffen. Die floreerden zelfs en kregen nakomelingen. Op dit moment zijn zelfs alle dertig zebra’s en alle eenentwintig giraffes van Filippijnse komaf. Marcos is zelf overigens één keer komen kijken: hij landde er met een helikopter, liet zich twee uur rondrijden over de savanne van Catuit en vloog toen weer terug naar zijn paleis in Manilla.
Ferdinand Marcos, een voormalig advocaat, was in 1965 tot president gekozen van de Filippijnen. Aanvankelijk leken hij en zijn charismatische vrouw, Imelda, oprechte bedoelingen te hebben hun land te ontwikkelen en het weer de energie en status te geven die het voor WOII genoot. Maar in de jaren zeventig waren desondanks de armoede en de ongelijkheid toegenomen en werd het land geteisterd door inflatie en corruptie. De sociale onrust die hier het gevolg van was werd door Marcos met harde hand de kop ingedrukt. Geleidelijk ontstond er een wrede dictatuur, onder leiding van een despoot die politieke tegenstanders oppakte en vervolgens opsloot, martelde of neerschoot. Uiteindelijk kostte dat 50.000 Filippino’s hun leven.
Marcos kon jarenlang zijn gang gaan, want de Amerikanen steunden hem. Marcos’ leger probeerde immers de communistische verzetswegingen in eigen land uit te schakelen, waardoor hij een belangrijk stuk gereedschap was in het streven van Amerika het oprukkende communisme in Zuidoost-Azie een halt toe te roepen. Bovendien kon Amerika vrijelijk beschikken over twee belangrijke basissen in de Filippijnen, Subic en Clark Bay, die een vitale rol speelden in Vietnam-oorlog. Voor wat hoort wat, moeten de Amerikanen gedacht hebben.
In het begin van de jaren tachtig was Marcos’ macht tanende. De onrust onder de bevolking nam toe, maar doorslaggevend was de executie in 1983 door Marcos’ veiligheidstroepen van de immens populaire Ninoy Aquino, politiek tegenstander van Marcos van het eerste uur. Dat was de grote trigger, dat leidde er toe dat de bevolking massaal in opstand kwam en uiteindelijk rammelde aan de poorten van Marcos’ paleis. Onder leiding van Aquino’s vrouw, Corazon, ‘Corrie’. Toen, begin 1986, zag zelfs Amerika in dat het tij niet meer te keren was en besloot het zijn handen van Marcos af te trekken. Hij en Imelda kregen een plaats aangeboden aan boord van een schip van de US Navy en brachten de daaropvolgende jaren in ballingschap door op Hawaï.
Corrie nam het roer over, na een revolutie die uiteindelijk zonder bloedvergieten was verlopen. Corazon bracht weer blijheid in de harten van de Filippino’s, Corrie bracht de zon weer terug in hun leven. Onder aanvoering van haar kleurden de straten van Manilla weer geel. En nog steeds wapperen in de bomen rond haar graf de gele linten zachtjes in de wind.
En Imelda? Ze mocht terugkeren naar Manilla na Ferdinand's dood en speelde zelfs nog even een klein rolletje op het politieke toneel. Ze kon gaan en staan waar ze wilde in Makati, de chique wijk van Manilla waar ze nu nog steeds schijnt te wonen. Een extravagante levensstijl kan ze er niet meer op na houden, daarmee zou ze teveel mensen tegen de haren instrijken. Ze kan ook niet meer drie keer dag op steeds weer andere, nieuwe schoenen haar rondje door de buurt lopen. Imelda, met haar schoenenfetisjisme. En ze kan zeker ook niet meer naast haar schoenen lopen, ze moet zich inhouden nu.
Haar krankzinnig grote schoenenverzameling heeft echter een dankbare plek gevonden in het schoenenmuseum van Manilla, het vormt er zelfs de kerncollectie. Ruim vijfduizend paar schoenen, de meeesten maar een keer gedragen. Mooi uitgelicht achter glas, zodat de liefhebbers er nog steeds met een begerige blik naar kunnen kijken, Imelda voorop.
Liefs, Frank
Het verhaal gaat als volgt: Marcos, oud-dictator van de Filippijnen was medio jaren zeventig op staatsbezoek in een aantal Afrikaanse landen. Het was in een tijd dat Afrika geteisterd werd door burgeroorlogen en daar maakte Marcos zich zorgen over. Niet om de conflicten op zichzelf of vanwege de slachtoffers onder de burgerbevolking, want voor menselijk leed was deze despoot niet zo gevoelig. Nee, hij maakte zich zorgen om de dieren, om het grote wild in Afrika en vreesde dat de wildstand door de conflicten onherstelbare schade zou worden toegebracht. Marcos hield van dieren, niet van mensen.
Hij dokterde een conserveringsprogramma uit voor het instandhouden van de soorten, niet bedoeld om uitgevoerd te worden in Afrika maar op de Filippijnen. Er was een eiland bij Coron, Catuit, dat wat betreft vegetatie en klimaat wel wat leek op een Afrikaanse savanne. Maar eerst moest het eiland nog even ontruimd worden. Dat daar al eeuwenlang inheemse groepen woonden was geen probleem, want die liet hij door zijn soldaten gewoon van het eiland afmeppen. En toen kon het transport op gang komen; tientallen giraffes, zebra’s, impala’s en een stuk of vijf andere Afrikaanse diersoorten maakten de lange oversteek van Kenya naar de Filippijnen. Maar de meeste diersoorten wisten zich toch niet te handhaven in hun nieuwe omgeving, behalve de zebra’s en de giraffen. Die floreerden zelfs en kregen nakomelingen. Op dit moment zijn zelfs alle dertig zebra’s en alle eenentwintig giraffes van Filippijnse komaf. Marcos is zelf overigens één keer komen kijken: hij landde er met een helikopter, liet zich twee uur rondrijden over de savanne van Catuit en vloog toen weer terug naar zijn paleis in Manilla.
Ferdinand Marcos, een voormalig advocaat, was in 1965 tot president gekozen van de Filippijnen. Aanvankelijk leken hij en zijn charismatische vrouw, Imelda, oprechte bedoelingen te hebben hun land te ontwikkelen en het weer de energie en status te geven die het voor WOII genoot. Maar in de jaren zeventig waren desondanks de armoede en de ongelijkheid toegenomen en werd het land geteisterd door inflatie en corruptie. De sociale onrust die hier het gevolg van was werd door Marcos met harde hand de kop ingedrukt. Geleidelijk ontstond er een wrede dictatuur, onder leiding van een despoot die politieke tegenstanders oppakte en vervolgens opsloot, martelde of neerschoot. Uiteindelijk kostte dat 50.000 Filippino’s hun leven.
Marcos kon jarenlang zijn gang gaan, want de Amerikanen steunden hem. Marcos’ leger probeerde immers de communistische verzetswegingen in eigen land uit te schakelen, waardoor hij een belangrijk stuk gereedschap was in het streven van Amerika het oprukkende communisme in Zuidoost-Azie een halt toe te roepen. Bovendien kon Amerika vrijelijk beschikken over twee belangrijke basissen in de Filippijnen, Subic en Clark Bay, die een vitale rol speelden in Vietnam-oorlog. Voor wat hoort wat, moeten de Amerikanen gedacht hebben.
In het begin van de jaren tachtig was Marcos’ macht tanende. De onrust onder de bevolking nam toe, maar doorslaggevend was de executie in 1983 door Marcos’ veiligheidstroepen van de immens populaire Ninoy Aquino, politiek tegenstander van Marcos van het eerste uur. Dat was de grote trigger, dat leidde er toe dat de bevolking massaal in opstand kwam en uiteindelijk rammelde aan de poorten van Marcos’ paleis. Onder leiding van Aquino’s vrouw, Corazon, ‘Corrie’. Toen, begin 1986, zag zelfs Amerika in dat het tij niet meer te keren was en besloot het zijn handen van Marcos af te trekken. Hij en Imelda kregen een plaats aangeboden aan boord van een schip van de US Navy en brachten de daaropvolgende jaren in ballingschap door op Hawaï.
Corrie nam het roer over, na een revolutie die uiteindelijk zonder bloedvergieten was verlopen. Corazon bracht weer blijheid in de harten van de Filippino’s, Corrie bracht de zon weer terug in hun leven. Onder aanvoering van haar kleurden de straten van Manilla weer geel. En nog steeds wapperen in de bomen rond haar graf de gele linten zachtjes in de wind.
En Imelda? Ze mocht terugkeren naar Manilla na Ferdinand's dood en speelde zelfs nog even een klein rolletje op het politieke toneel. Ze kon gaan en staan waar ze wilde in Makati, de chique wijk van Manilla waar ze nu nog steeds schijnt te wonen. Een extravagante levensstijl kan ze er niet meer op na houden, daarmee zou ze teveel mensen tegen de haren instrijken. Ze kan ook niet meer drie keer dag op steeds weer andere, nieuwe schoenen haar rondje door de buurt lopen. Imelda, met haar schoenenfetisjisme. En ze kan zeker ook niet meer naast haar schoenen lopen, ze moet zich inhouden nu.
Haar krankzinnig grote schoenenverzameling heeft echter een dankbare plek gevonden in het schoenenmuseum van Manilla, het vormt er zelfs de kerncollectie. Ruim vijfduizend paar schoenen, de meeesten maar een keer gedragen. Mooi uitgelicht achter glas, zodat de liefhebbers er nog steeds met een begerige blik naar kunnen kijken, Imelda voorop.
Liefs, Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
