Tot slot

Lieve vrienden,

Onze reis zit erop. We zijn weer thuis en dragen voor het eerst sinds zes maanden weer een lange broek. We hebben de zonnebrillen opgeborgen en de parapluie al weer een keer opgestoken. Het land is in de ban van verkiezingen en van het Nederlands elftal. Kortom, we zijn weer in Nederland! Vanaf nu moeten we ons behelpen met foto’s en filmpjes en met onze herinneringen. Dan zullen we eventjes in gedachten terugreizen en tegen elkaar zeggen "Weet je nog, toen die keer in…...” We zullen er steeds met plezier over praten, met elkaar en met anderen, want wat hebben we het geweldig gehad, dat halve jaar.

Reizen is inspirerend, boeiend en leerzaam. Reizen is veel mensen ontmoeten, bijzondere mensen, heel leuke mensen en soms vervelende. Wat leg je toch snel contact als je onderweg bent en hoe vreemd is het eigenlijk dat je hier in Nederland naast elkaar in de tram kunt zitten zonder een woord te wisselen. Maar reizen is ook steeds weer afscheid nemen, soms van mensen die je vrienden zijn geworden, soms met pijn in het hart.

Reizen is relativerend en doet je beseffen dat er vele manieren zijn om naar de belangrijke dingen in het leven te kijken, naar zaken die te maken hebben met leven, dood en sexualiteit. Reizen doet je beseffen hoe goed we het in Nederland hebben en hoe uitzonderlijk het is dat je überhaupt een sabbatical van zes maanden kunt nemen, in landen waar de meeste mensen geen enkel idee hebben wat het begrip ‘op reis gaan’ of 'vakantie' inhoudt. Mensen die zestien uur per dag bezig zijn om ’s avonds weer een bordje rijst te kunnen eten. Maar desondanks jou positief tegemoet treden, het bijzonder vinden om je te ontmoeten.

Reizen is ook genieten van schitterende landschappen en natuur, van rokende vulkanen, dampende regenwouden en van met de stroming meewiegende zachte koralen. Reizen is kennismaken met prachtige cultuur, van monumenten uit het verleden zoals de Borobudur tot dagelijkse rituelen, zoals het plaatsen van kleine offerschoteltjes op de stoepjes in Bali.

Reizen is ook jezelf buiten de werkelijkheid plaatsen, in zekere zin. Je manoeuvreert jezelf immers in een luxe positie, zonder grote verantwoordelijkheden, want je hoeft niet naar je werk, niet voor je kinderen te zorgen, je hoeft niet te stofzuigen, geen boodschappen te doen. En als het je ergens niet bevalt, vertrek je gewoon weer, terwijl de meeste bewoners die je tegenkomt nooit hun dorpsgrens passeren. Je neemt bovendien nauwelijks kennis van het wereldnieuws, veel meer dan de aardbeving in Haïti, de val van het kabinet of de vulkaanas boven Europa komt niet tot je.

Maar tegelijkertijd stap je in het dagelijks leven van de bewoners van het land waar je op dat moment bent, ervaar je bijzondere zaken waar je anders hooguit een keertje over leest of misschien een keer iets over ziet op televisie. Schrijnende dingen soms, zoals mensen die hun leven doorbrengen op een vuilnisbelt. In die zin is reizen juist weer wel een confrontatie met de werkelijkheid.

Reizen is ook wachten, op die minibus die over een uur zou komen, maar pas na vier uur komt aanhobbelen. Reizen is geduld uitoefenen en rustig blijven, als je voor de vierde keer naar een ander loket wordt verwezen. Reizen kan ook heel vermoeiend zijn, als je twintig uur achtereen in een bus zit of als je zesendertig uur nodig hebt om ergens te komen, overstappend van vliegtuig op bus, van bus op riksja, van riksja op boot, en dan nog een stuk lopen. Reizen is ook niet zonder risico's, als je nietsvermoedend in een bootje stapt dat, zo blijkt later, de golven amper weet te trotseren. Of in de auto van een 'mad man' blijkt te zitten, een chauffeur die met ware doodsverachting over spekgladde wegen dendert.

Reizen is, met een snik in je stem afscheid nemen van familie en vrienden, als je vertrekt. Maar reizen is ook opgewacht worden op Schiphol, als je weer terugkomt, door diezelfde familie en vrienden. En door collega’s die je thuis hartverwamend verwelkomen met koffie, gebak en bossen bloemen.

Reizen is nog veel meer. Maar reizen is toch vooral en in de eerst plaats geweldig!

Een reis is ook leuk om samen te vatten in cijfers en feiten. Zo zijn we tijdens onze reis negenentwintig keer in een vliegtuig gestapt, hebben we over ruim achtduizend kilometer asfalt gereden met auto en campervan en ruim driehonderd uur op het water doorgebracht, van kleine wankele vissersbootjes tot grote, robuuste ferry’s.
We hebben daarnaast vele kilometers afgelegd in de meest uiteenlopende voertuigen zoals vrachtwagens, autobussen, minibusjes, jeeps en iets wat er tussenin hangt, jeepney’s. We zaten in taxi’s en in auto’s met chauffeur, in metro’s en treinen, in fietsriksja’s, gemotoriseerde riksja’s én in tricycles. We hebben plaats genomen op brommers, scooters en motoren. We hebben zelfs in een kabelbaantje gezeten. We hebben gefietst, op zijn Hollands, en we lieten ons, terug in de tijd, vervoeren met een ouderwetse horsecar, met ‘Oscar’.

We hebben acht zonnebrillen versleten of laten liggen. We zijn vijf leesbrillen kwijtgeraakt en twee brillen om in de verte te kunnen zien en mijn loupe, potverdrie, waarmee ik onder water minuscule krabbetjes en zeepaardjes kon bestuderen. We hebben acht tandenborstels versleten en drie paar slippers. We hebben vijf t-shirts onderweg verloren of aan de waslijn laten hangen en drie zwembroeken en twee shorty’s.

Ik heb minstens een liter zonnebrand, factor vijftig+ gesmeerd op mijn zongevoelige, besproete huid, maar verbrandde evengoed, terwijl Marjan onbeschermd op het strand kon liggen bakken en langzaam transformeerde in een negerin.

Ik heb zesentachtig duikcilinders leeggelurkt en achter zo’n dertig verschillende duikgidsen aangezwommen.

We hebben duizend muggen doodgemept, vijfhonderd sandflies doodgeslagen en een stuk of tien kakkerlakken kapotgeslagen met een slipper. Flatsj!

We hebben gebeld en geskyped, ge-emailed, ge-smst, ge-msnt, ge-hyvesed en ge-facebooked. We hebben, ondanks het digitale tijdperk aan zeker honderd postzegels gelikt. En we hebben negen dozen met spullen naar Nederland laten versturen, naast een drietal buitengewoon merkwaardig geproportioneerde pakketten waar de inpakkers hun handen vol aan hadden, te weten een pakket met parasols, een pakket met landkaarten en een pakket met een bamboe hangmat. En het zou me niet verbazen als ons TNT-mannetje, ‘de Turk’, toch nog eerdaags met een riksja komt aanrijden. Alsnog stiekem door Marjan aangeschaft in Singapore, in een onbewaakt moment van mijn kant.

We hebben meer dan duizend foto’s gemaakt en ongeveer dertig kleine filmpjes. Het uitzoeken en bewerken wordt nog een leuk klusje voor de komende herfst.

We hebben naar schatting vijfhonderd keer antwoord gegeven op de vraag waar we vandaan kwamen. En grofweg duizend keer “no, thank you” gezegd, als ons weer een product of dienst werd aangeboden.

We hebben in zo’n zestig verschillende bedden geslapen en Marjan heeft even zoveel keer een kamertje ingericht met haar spulletjes en fotootjes, van een vreemde kamer er haar kamer van gemaakt.

We hebben honderdzesentachtig keer naast elkaar gelegen en even zo vaak welterusten tegen elkaar gezegd, zonder onderbreking. Ik heb al die keren ‘slaap lekker’ gezegd tegen de beste reisgenote die ik me maar kan bedenken. Want het was vooral ook zo fantastisch dat we deze reis samen konden maken, Marjan en ik.

We hebben honderdenéén keer een stukje geschreven, en dit is het laatste stukje. Het was een regelmatig terugkerend klusje, maar ik heb het nooit als een opgave gezien. We vonden het heel leuk om te doen en jullie op de hoogte te houden. En jullie lazen ze met plezier, zo werd ons al heel snel duidelijk. De reacties waren geweldig, we keken er iedere keer weer reikhalzend naar uit. En het stimuleerde vooral ook om door te gaan met schrijven. Per slot van rekening heb je, als je schrijft ook een beetje een publiek nodig, nietwaar? :).

Tot ons volgende reisweblog!

Liefs Frank