De Irako Maru

Lieve vrienden,

Mijn driehonderdste duik, toch een mijlpaal, dook ik op de Irako Maru, een Japans vrachtschip van 147 meter lengte. Op 24 september 1944 door de US Task Force 38 aangevallen en met veel bommen en granaten de diepte ingestuurd van Coron Bay. Het was een schitterende duik, eentje om in te lijsten. We lieten ons langs het touw dat verbonden was met de/het? achtersteven van het schip naar beneden zakken in het groen-troebele water. Na zo’n vijftien meter doemde de Irako Maru uit de diepte op, vooralsnog als een mysterieuze zwarte schim, maar wat later konden we de contouren van het machtige schip goed onderscheiden. We daalden verder af, langs de stuurboordzijde van het schip, tot een diepte van ongeveer dertig meter. De gids vond een opening in de romp en ging naar binnen. Ik volgde, met mijn lamp in de aanslag. Het licht van mijn lamp onthulde een lange gang, met patrijspoorten met geopende raampjes. Blauw verlichte raampjes, alsof een lichttechnicus een schip had uitgelicht, als in een gigantisch theaterstuk en blauwe lampen had gezet op de buitenkant van de scheepswand.

De gids drong steeds dieper en lager het schip in, het was pikdonker nu, maar het water was tegelijk ook heel helder. Want in het roerloze water had het sediment alle gelegenheid gekregen neer te dalen op de ijzeren vloeren. Het kwam er nu op aan zo weinig mogelijk stof op te laten dwarrelen door een goed drijfvermogen te bewaren en zo rustig mogelijke vinslagen te maken.

Het was een soort ‘kruip-door-sluip-door’ duiken geworden, waarbij we van de ene ruimte naar de andere zweefden en van de ene verdieping naar de andere. Door ruimtes die van elkaar afgescheiden waren door nauwe deuropeningen. Met zware deuren met klinknagels die voor het laatst ruim zestig jaar geleden in het slot waren gevallen. Je moest je daar heel goed positioneren, oppassen dat je niet je hoofd stootte tegen de deurpost of ergens met je slangen of je cilinderkraan achter bleef hangen. En als dat dan toch gebeurde moest je niet forceren, maar even een klein stukje terugzwemmen, loskomen en het weer opnieuw te proberen.

We zwommen verder, door grote machinekamers, met enorme generatoren en grote, dikken buizen, waar ooit Japanse machinisten in met olievlekken besmeurde overalls zich in het zweet hadden gewerkt om het schip op stoom te houden. Door de kombuis ging het, met grote kookpotten, waarin destijds met witte koksmutsen getooid keukenpersoneel rijst had gekookt voor de altijd weer hongerige bemanning. Het waren levenloze, stille ruimtes nu, weggegeven aan de geschiedenis. Waar slecht af en toe een visje tevoorschijn schoot achter het half geopende deurtje van een elektriciteitskastje, opgeschrikt door onze bubbels en lichtstralen.

We hadden onze bodemtijd inmiddels overschreden en gingen langzaam omhoog, via een soort trappenhuis en kwamen tenslotte uit op het bovendek. Boven een donker gat in de romp met een hoop verwrongen staal, waar ooit een bom was ingeslagen, misschoen wel de fatale bom. We zwommen naar de boeg van het schip en passeerden een grote, met dik koraal begroeide schoorsteen, waar een grote school Jackfish langzaam omheen cirkelde. We pakten de boeglijn vast en kropen, hand over hand langzaam lnags het touw omhoog, het daglicht tegemoet. We maakten twee decostops op weg naar de oppervlakte, extra tussenstops van twee minuten om te ontgassen en kwamen na vijfendertig minuten weer boven. Een korte duik, maar wat een superduik!

Liefs Frank