Pratende WC's

En hier is hij weer, jullie trouw schrijvertje. Ik zit ook ditmaal weer vroeg achter mijn wireles mini-laptop. Vaak is het, zo vroeg op de dag, ideaal om in alle rust wat te schrijven. Vaak, maar vanmorgen dus niet. Om zes uur, bij het ochtendkrieken begon een vlijtig heerschap van de plaatselijke groenvoorziening met hoorbaar enthousiasme het gras rondom ons Youth Hostel te maaien, machinaal wel te verstaan. Een paar kamers verderop nieste iemand zo verontrustend hard, dat ik me afvroeg of ik moest opspringen en het tijdens mijn EHBO-cursus geleerde in de praktijk moest brengen: “Hello sir, I’m medical trained, may I help you”?

Maar even terug in de tijd, naar de Poor Knights Islands. Had Cousteau nu gelijk? Nee, ik denk het niet. Dat wil zeggen, als ik zoveel duiken zou hebben gemaakt als ‘mister scuba’, dan zou ik deze duiklocatie vermoedelijk niet bij de top 10 van de wereld scharen. Maar ik ben dan ook een uitgesproken liefhebber van glashelder, tropisch water, met koraal, veel kleur en grote vis.

Toch was het heel mooi, bij de Poor Knights. Ik heb een ‘two tank dive ‘gemaakt en met name de tweede duik in deze subtropische wateren was heel mooi. Kelpwouden die zachtjes meewiegden met de stroming, grote pijlstaartroggen die met sierlijke, elegante bewegingen voorbij zwommen, scholen snappers die synchroon heen en weer zwommen, moerenen en naaktslakken in allerlei vormen en kleuren. Maar het meest bijzonder waren wel de bontgekleurde, met algen en mossen begroeide stijle wanden. Alsof een Hollandse meester in de abstracte schilderkunst in een vlaag van aan razernij grenzende creativiteit in een keer al zijn tubes op de wand had leeggespoten. Schitterend gewoon!

We kregen tijdens deze duiktrip ook uitleg over de natuur ‘boven water’. Bijvoorbeeld toen we ‘Rico’ binnenvoeren, wat volume betreft de grootste zoutwatergrot ter wereld. Aan het plafond van de grot groeiden kleine boompjes, met de kruin naar beneden, ondersteboven dus. Ze aborbeerden met hun wortels het regenwater op dat door de kalkhoudende bodem van de eilanden naar beneden sijpelde. Hun bladeren vingen het zonlicht op dat door het water onder hen naar boven werd weerkaatst. Zo dachten de boompjes dat beneden boven was en omgekeerd.

Overigens was tijdens dit uitstapje ook de enige verplichte groepsactiviteit voorzien. We moesten, als een klas schoolkinderen op commando ‘Rico’ roepen en direct daarna één keer op het dek stampen. De echo was indrukwekkend, de stamp met de voet klonk als een kanonschot.

’s Avonds heerlijk gegeten in Rock’s Palace. Toen we door de waitres naar een tafeltje werden gebracht en ik plaatsnam voelde ik opeens de grond onder mijn voeten verdwijnen. Ik gleed met stoel en al onderuit, alsof er een stoelpoot werd weggeslagen. In werkelijkheid bleek dat een van de achterpoten in een gat in de houten vloer wegzakte. Ik ondervond een merkwaardige, bijna vertraagde, neerwaartse beweging, die ik wist op te vangen met mijn linkerarm. Best een alerte reactie eigenlijk, je zou het zelfs atletisch kunnen noemen. Ik stond meteen op, klopte het stof van mij shorty en zei lachend tegen de bediende (die mij sprakeloos en met grote ogen aanstaarde): “Niets aan de hand, mag ik de menukaart? En graag een ander tafeltje”. De gast aan het belendende tafeltje, die het tafereel van nabij had gadegeslagen vertrouwde mij lachend toe: “Some places in New Zealand are really dangerous, ya know”. In ieder geval, het moet een vreemd gezicht geweest zijn. We hebben er die avond nog regelmatig hartelijk om moeten lachen.

Tijdens onze reis van van Tutukaka naar Rotorua kwamen we nog een pratende wc tegen. We parkeerden onze auto in een stadspark, ergens onderweg, en ik liep naar het openbare toilet. De deur stond uitnodigend open en bood zicht op een schoon en ruim toilet. Ik trad binnen en direct begon er een metalige, maar toch warme computerstem tegen me te praten. Hij heette mij welkom bij ‘Exloo cabins’ en adviseerde mij de deur te ‘locken’ door op de groene knop te drukken. Hij gaf tevens aan dat de ‘maximum use of time’ tien minuten was. Direct daarop begon er een feel good melodietje te spelen: ‘What the world needs now…….” Je begrijpt, ik deed in opperbeste stemming mijn gevoeg. Ik wilde de tien minuten eigenlijk wel volmaken, maar de gedachte dat er buiten wellicht toiletgangers van ongeduld stonden te trappelen weerhield mij daar van. Toen ik overeind kwam begon de WC-pot automatisch te flushen. Ik bracht mijn kleding op orde en strekte mijn handen uit naar de ‘automatic washing unit’. Ik zeepte ze in, spoelde ze af en droogde ze, in vrijwel een vloeiende beweging. Toen ik de groene knop weer indrukte nam de stem vriendelijk afscheid van me met de woorden: “Thank you for visiting Exloo cabins.” Hij zei er nog net niet achteraan: “Hope to see you again”. Ik liep met een grote grijns terug naar de auto en bedacht: zo kan het dus ook! Wel een andere beleving dan wat je gewoonlijk te wachten staat bij een bezoek aan een Amsterdamse ‘krul’, voor zover die er nog zijn tenminste.

Volgende keer meer, over rotte- eieren lucht in Rotorua bijvoorbeeld!