Rotte eieren in Rotorua

Een lucht van rotte eieren, dat is het eerste wat je gewaar wordt als je door Rotorua loopt. Het is de lucht van zwavel en dus niet van een kapot riool, zoals Marjan abusievelijk veronderstelde. Rotorua, maar ook Taupo, waar we nu bivakkeren maken deel uit van één van de grootste thermisch-vulkanische gebieden in de wereld. De omgeving van beide plaatsen is dan ook een aaneenschakeling van diepblauwe kratermeren, witstomende geisers en zwartgrijze, uitgedoofde vulkanen.

De plaatsen zelf zijn echter minder indrukwekken, weinig sfeervol. Ze zijn eenvormig, blokvormig aangelegd (de afstanden worden hier, net als in Amerika aangegeven met aantallen ‘blocks’). Het stadsplan is een toonbeeld van mathematische precisie, maar oogt daardoor tegelijkertijd ook heel fantasieloos. Het lijkt het product van een weinig creatieve bouwmeester, die een jaar of twintig geleden de opdracht heeft gekregen in één keer een complete stad te ontwikkelen. Een stad die zich ten doel gesteld heeft op efficiënte wijze dagelijks honderden of zelfs duizenden toeristen gastvrij te onthalen.

Overdag oogt het allemaal nog wel aardig, daar zorgen de horecagelegenheden met de vele backpackers wel voor. Maar toen we een aantal dagen geleden 's avonds na een bezoek aan de Thai in de miezerregen terugliepen naar ons pension oogden de kaarsrechte straten troosteloos en desolaat. Het koude licht van de lantaarnpalen werd weerspiegeld door het natte asfalt, er was verder niemand op straat. Af en toe kwam er een auto voorbij scheuren, met jongelui die uit de ramen hingen en ons onverstaanbare teksten toeschreeuwden, terwijl dreunende reggaebassen uit de autospeakers knalden. Maar voor de rest was er niets dat er op wees dat het vrijdagavond was, stapavond.

Ik vroeg me opeens af hoe het eigenlijk stond met de 'geluksfactor' van dit land. Hoe scoorde het op negatieve indicatoren als alcoholisme, echtscheidingen, etc. Ik realiseerde me hoe weinig ik eigenlijk wist van Nieuw Zeeland. Als toerist, nou vooruit, als ‘reiziger’, verplaatsen we ons van hoogtepunt naar hoogtepunt. Je ontmoet allerlei vriendelijk mensen onderweg, maar je neemt niet de tijd voorbij de oppervlakkige schoonheid van het land te kijken of om te pogen wat meer door te dringen tot de zielenroerselen van haar bewoners. Wat houdt hen bezig, hoe gelukkig zijn ze? Uit onderzoek is gebleken dat een groot percentage Nieuw Zeelanders aangeeft heel gelukkig te zijn, maar tegelijkertijd is het echtscheidingspercentage bijna 50%.

En hoe zit het bijvoorbeeld met de Maori’s en hun relatie met de dominante blanke bevolkingsgroep? Aan de ene kant worden hun tradities gecultiveerd en ingezet om Nieuw Zeeland een bijzondere identiteit te verlenen. Aan de andere kant is mijn beeld van de Maori’s dat van zwaarlijvige, slordig geklede mensen met slechte gebitten, die met een flesje bier in de hand door de straten slenteren. Vreselijk stereotiep natuurlijk, ik weet het, maar dat is wat ik van ze zie. Er is ook nog geen enkel contactmoment met hen geweest, waarop we dit beeld eventueel hadden kunnen nuanceren. Ik moet me hier toch eens wat meer in verdiepen. En als we ‘thuis’ zijn nog maar een keertje goed kijken naar ‘Once we’re warriors’, een film over een Maori-gemeenschap in Nieuw Zeeland.

Sorry voor dit wat beschouwend intermezzo, vrienden, soms moet dat even (aard van het beestje!). Maar we hadden het dus over vulkanen en zo. Twee dagen geleden hebben we de omgeving van Rotorua verkend: prachtige, verstilde bergmeren onder een strakblauwe hemel, met daartussen heuvels met uitgestrekte diepgroene dennenwouden. Je rijdt als het ware in een ansichtkaart, zo mooi. Bob Ross zou hier helemaal los zijn gegaan (“God bless, my friend”).

Eergisteren, onderweg naar Taupo hebben we een tussenstop gemaakt in Wai-o-tapu, het ‘Therminal Wonderland’. We waren vroeg op pad gegaan dus troffen we een nog vrijwel lege parkeerplaats. Ons eerste doel was de Lady Knox geiser, die iedere ochtend stipt om 10.15 begint te spuiten. Hoe dat kan? Welnu, de geiser krijgt iedere ochtend op genoemd tijdstip wat zeepsop toegestopt. Recht onder de mond van de geiser, op een paar meter diepte bevindt zich een reservoir met koud water. Door het zeepsop breekt de oppervlaktespanning van dit kouden water, waardoor het in contact komt met een daaronder gelegen reservoir met heet water, wel 150 graden heet. Dat veroorzaakt stoom, die vervolgens samen met het hete water naar buiten spuit. Eerst zie je dus een slaperige, rokende puist, die nadat er zeepsop aan toegevoegd is tot leven komt en begint te schuimbekken en tot slot zichzelf in één keer ontlaadt en een tien meter hoge kolom van stoom en water omhoog spuit.

Vervolgens hebben we in dit thermische park een wandeling gemaakt langs ingezakte kraters, kokende zwavelmeren en pruttelende modderpoelen. Een waar kleurenpallet ook, met op de grond onder ons en de rotsen om ons heen sporen van onder andere gele zwavel, groen arsenicum en oranje antimonium. Een surrealistisch landschap waarin de oerkrachten van de aarde zich manifesteren. Allemaal het gevolg van de schuivende platen, waarop onze continenten zich bevinden. Daar waar platen op elkaar botsen, zoals hier, ontstaan breuklijnen in de aardkorst die er voor zorgen dat de krachten uit het binnenste van de aarde vrij spel krijgen en de oppervlakte kunnen bereiken.

Na zo’n twee uur rondgelopen te hebben kwamen we weer uit bij het bezoekerscentrum. De inpandige souvenirwinkel mocht op grote belangstelling van Marjan rekenen, dat laat zich raden. Verontrustend was echter dat ik begon mee te shoppen, ik raakte zelfs enthousiast over het assortiment! Het moet niet gekker worden natuurlijk. Ik hoop in ieder geval niet dat Marjan mij heeft aangestoken met het vervaarlijke koopvirus. Het werd, kortom tijd, vond ik voor een afmattende en helende wandeltocht door de bergen, een contemplatieve en louterende inspanning, die ons beiden afstand zou doen nemen van het aardse en materiële. Tijd voor een ‘Great Walk’ in het Tongariro National Park dus!

Toen we terugliepen naar de auto was de parkeerplaats inmiddels bomvol. We herkenden onze auto gelukkig aan de gekleurde Bjorn Borg onderbroeken van Marjan, die dagelijks te drogen hangen aan de hoofdsteunen op de achterbank.

We gingen gisteren op weg naar Tongariro N.P., Unesco-wereld erfgoed. We reden der oor de mist naartoe, maar toen we het bezoekerscentrum binnenliepen, hoosde het. Er zou weersverbetering optreden aan het begin van de middag, dus besloten wij te wachten en onze tijd door te brengen in de nabijgelegen horecagelegenheid. Om een uur of twaalf trok de hemel inderdaad open en konden we op weg. Tijdens onze ingekorte wandeltocht ontvouwde zich een fascinerend landschap van ruige vlaktes en dreigende vulkanen, het decor van de episode over Mordor uit de film ‘In de ban van de Ring’. Of deze ‘Short Walk’, hoe mooi ook voldoende afmattend en louterend is geweest zal moeten blijken.......

Morgen gaan we naar Wellington, de laatste stop vóór onze reis van drie weken met een camper op het Zuidereiland. We zijn een dag eerder in Wellington dan gepland. Het biedt mij namelijk de gelegenheid om naar mijn camera te laten kijken: mijn shutter weigert regelmatig dienst en vaak op de meest ongelukkige momenten. En we moeten natuurlijk ook nog tijd inruimen om een pakketje op te sturen naar Nederland. “Volgens mij hebben we al een doosje vol”, riep Marjan gisteren al enthousiast.

Daarna neem ik even pauze, lieve vrienden. Even geen schrijverij meer, maar een goed boek, of zoiets. Kortom, ik ga een weekje op vakantie. Nogmaals bedankt voor alle meelevende reacties en tot volgende week!

Liefs Frank