King of the Road

Lieve vrienden,

Die week vakantie heeft me goed gedaan, vrienden! Ik zit boordevol energie en heb veel verhalen in mijn hoofd. Nu nog een kwestie van ‘beelden omzetten in tekst’. Ik zit vandaag te schrijven in Wanaka, een plaatsje aan het gelijknamige meer in het zuidelijk deel van het Zuidereiland. We hebben een ‘rustdag’ tijdens onze tour. Ik zit aan ons handige uitklaptafeltje en kijk uit op een diepblauw, door gletsjerwater gevoed ijskoud meer, met op de achtergrond de besneeuwde toppen van het Mount Aspiring National Park. Schapenwolkjes in een staalblauwe lucht. Zeilbootjes in de verte, met witte, bolle zeilen. Een geweldig, inspirerend uitzicht. Kortom, ideale omstandigheden om jullie deelgenoot te maken van wat we de afgelopen week gezien en gedaan hebben: van de lieflijke baaien met kalme wateren van het Abel Tasman N.P. tot de ruige Westcoast, waar straffe westenwinden met geweld het water laten stukslaan op de rotsen. Van ‘pancake-rotsen’ tot door gletsjers gladgepolijste bergwanden, van lange autoritten over bochtige bergpassen tot spectaculaire helikoptervluchten. Voldoende stof om jullie daar in meerdere delen over te berichten: vandaar een heus, driedelig feuilleton. Vandaag deel 1: King of the Road!

Waar waren we gebleven? In Wellington. We hebben daar, nu ruim een week geleden de ferry genomen naar Picton op het Zuidereiland. We haalden daar onze campervan op en reden direct door naar Motoueka, toegangspoort tot het Abel Tasman N.P., één van de kleinste nationale parken in Nieuw Zeeland. Dit park kenmerkt zich onder meer door verscholen, intieme baaien, met azuurblauw water en goudgele stranden, zo gekleurd door oxidatie van de ijzerhoudende granieten ondergrond. Het doet eerder denken aan de baaien van een tropisch eiland, dan aan de kustlijn van een land dat in de gematigde zone ligt. Tot je je voeten voorzichtig in het ijskoude water steekt, dan weet je wel beter.

Als je ‘Abel Tasman’ bezoekt mag een wandeltocht langs de kust eigenlijk niet ontbreken. Watertaxi’s zetten je af op de plek waar je je wandeling wilt beginnen en halen je weer op, op een van voren afgesproken tijdstip en locatie. Wij hadden gekozen voor een wandeling van vier uur, over zo’n 13 kilometer. De mevrouw waar we de trip boekten adviseerde ons veel water mee te nemen en vooral een goede 'insect repellant’: “The sandflys are really horribl, ya know”. We togen naar de plaatselijke drugstore en besloten, op advies van de verkoopster voor het zwaarste middel te gaan: ‘Bushman-plus’. Op zowel de voor- als achterzijde van de gifgroene tube stonden vetgedrukte niet mis te verstane waarschuwingen. Zo kon het gevaarlijk zijn als je er je huid mee insmeerde. Nou ja zeg!! Ook werd er, hoe attent, melding gemaakt van het telefoonnummer van de Centrale Dokterdienst, als je een vergiftiging van Bushman-plus zou hebben opgelopen. We persten bij aanvang van onze tocht een sterk chemisch ruikende, drabbige, donkergele derrie uit een duistere tube, die zich met moeite liet uitsmeren over onze harige onderarmen en onderbenen. Ik vreesde dat het middel erger zou zijn dan de kwaal, dat onze huid spontaan zou loslaten. Maar waar het om gaat is dat het hielp, we hebben die dag in ieder geval geen sandfly gezien.

Het lopen gaat ons overigens steeds beter af, ook Marjan gaat steeds beter lopen (niet cynisch bedoeld hoor, maar Marjan is niet zo’n ‘duursporter’, zal ik maar zeggen). Ze mopperde slechts twee keer: 1. “Waarom doe ik dit eigenlijk” en 2. “Ik haat bergop lopen”. Op vragen als ‘Hoe ver is het nog‘, of ‘Hoe lang duurt dit steile stuk nog?’ geef ik geen concrete antwoorden meer, wijs geworden door ervaring. Want ik weet dat ik geweldig op mijn lazer krijg als ik achteraf een verkeerde inschatting gemaakt heb: “Er klopt werkelijk helemaal niets van wat je zegt, je bent onbetrouwbaar.” Dus meestal geef ik antwoorden als: "Dat weet ik niet, ik kom hier ook voor het eerst”. “Maar je hebt toch een kaart?” , houdt ze dan vol. “Die is wat lastig te interpreteren”, antwoord ik dan. “Nou, lekker dan, aan jou heb ik niets”.

Na drie dagen werd het tijd om te vertrekken, naar de Westcoast en het Zuiden. We reden door de glooiende, groene uitlopers van de noordelijke Nieuw-Zeelandse Alpen, in de verte waren de eerste besneeuwde bergtoppen al te zien. Het was een zonovergoten ochtend, het jonge groen van de loofbomen schitterde ons tegemoet. De weg volgde het dal van een traag stromende, breed meanderende bergrivier. Op de uiterwaarden graasden koeien en schapen vredig naast elkaar. Her en der verspreid lagen witgepleisterde boerderijen met lommerrijke erven. Alles klopte in dit harmonieuze, bijna pastorale landschap. We zoefden over de schitterend aangelegde wegen en brulden mee met de Hollies op de radio: ‘All I need is the air that I breath and to lohohouve you….”. Ik voelde me King of the Road!

Vlak voor we onze eindbestemming van die dag, Greymouth bereikten, stapten we uit om de zogenaamde ‘pancake-rotsen’ te bekijken, een van de hoogtepunten van de westkust. Inderdaad, alsof een eersteklas pannenkoekenbakker met uiterste precisie pannenkoeken op elkaar had gelegd. Gesitueerd in een schitterde, ruige baai, waar het water met witschuimend geweld hard tegen de rotsen aansloeg. Tegen een uur of vijf in de middag arriveerden we in Greymouth. Het was onderweg al harder gaan waaien, maar het begon nu ook te regenen. Onaangenaam weer in een campervan park dat aan een Oost-Duits barakkenkamp deed denken. In een grijs en troosteloos kustplaatsje. Goede reden om de volgende dag zo snel mogelijk door te rijden naar Fox Glacier, onze volgende bestemming.....