Deel 2: Mister guide?

De volgende morgen wilden we zo snel mogelijk het campervan park verlaten. Wind en regen hadden de hele nacht om ons heen gespookt en onze campervan flink heen en weer geschud. We gingen eerst boodschappen doen, zoals meestal voordat we echt gaan rijden. In ‘New World’, de plaatselijke super. Zo troosteloos en regenachtig als Greymouth was, zo stralend en zonnig was het personeel van ‘New World’. Wat een goed begin van de dag!

Dat tref je overigens aan in vrijwel alle winkels in Nieuw Zeeland, bedienend personeel dat belangstellend vraagt hoe het met je gaat en wat je die dag gedaan hebt. Het zal ongetwijfeld deel uitmaken van het onderdeel ‘klantvriendelijk gedrag’ van het inwerkprogramma, maar hun belangstelling komt zo naturel over dat het toch ook wel een intrinsieke eigenschap van de mensen zal zijn. Stel je nu eens voor dat een willekeurige, jou onbekende caissière van, pak ‘m beet de Vomar aan je vraagt: “En mijnheer, heeft u een fijne dag gehad?” Dan denk je toch dat je in de maling genomen wordt? Hier niet, hier ga je onmiddellijk uit van de oprechtheid achter de gestelde vraag. Misschien wil je dat ook wel graag, je bent immers op reis, je bent ontspannen en je wil je te gast voelen….……

Maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven. Toen we die morgen in ‘New World’ om 09.15 uur onze boodschappen op de loopband plaatsten, de slaap nog in onze ogen, kwam het 'Did you have a nice time today?’ van de caissiere toch wat vreemd over.

Nog een voorbeeld van ‘vriendelijkheid onderweg’. We rekenden af bij een benzinestation. We waren zojuist door een plaatsje gereden met een duidelijke Nederlandse signatuur: winkels met ‘Dutch food’, Hollandse windmolentjes op een pleintje, je kent dat wel. We vertelden dat aan de man achter de kassa en voegden er aan toe dat we zelf ook uit Nederland kwamen. De aimabele man zei ons dat zich daar in de jaren ‘50 Nederlandse migranten hadden gevestigd, godvrezende, gedreven Hollanders en Zeeuwen die met heel hard werken uiteindelijk een fortuin hadden verdiend in de veeteelt. En die inmiddels tot de notabelen van het stadje behoorden, waar de inwoners de hoed voor afnamen. De ‘benzineman’ vertelde tot slot nog een grap, waar we alle drie heel hard om moesten lachen. Teruglopend naar de auto vroeg ik aan Marjan of zij de grap begrepen had. “Nee, eigenlijk niet. Jij?”” We hadden dus hartelijk staan lachen om een grap die we niet begrepen. Maar we hadden in ieder geval weer gelachen!

Hoe verder je naar het zuiden rijdt, hoe spaarzamer de benzinestations worden. Er wordt steeds aangegeven over hoeveel kilometer het volgende station is. De regel is: tank halfvol, dan tanken. Ook de winkels zijn steeds dunner gezaaid. Als je al een winkel aantreft in een of ander gehucht, dan is het zo’n zaak waar je alles kunt doen of aanschaffen: je kunt er je boodschappen doen, ontbijten en lunchen, je take-away coffee halen, je post afgeven, internetten, pinnen, souvenirs kopen (!), naar het toilet gaan, blaadjes kopen. Het assortiment tijdschriften is overigens altijd een aardige indicatie van de onderwerpen die de kennelijke belangstelling genieten van de bevolking. Opvallend in dat verband is het aanbod hier van bladen als ‘Trout fishing’, ‘Hunter’, ‘Hunting’ en ’Guns and Hunting’(mmmmm...). De gemiddelde Nieuw Zeelander lijkt zich meer bezig te houden met jagen op groot wild dan op cultuur. “De natuur is ook het enige wat hier is”, vertelde een oudere dame tegen ons die we een stadspark tegenkwamen. “Als je cultuur wilt opsnuiven en contact wilt houden met de rest van de wereld moet je regelmatig dit land uit. We leven geisoleerd en er is hier verder niets”.

Goed, we dwalen af. We waren immers op weg van Greymouth naar het plaatsje Fox Glacier. Eigenlijk meer een verzameling pre-fab hotels, horecagelegenheden en boekingskantoren van touroperators dan een serieus dorp. Helemaal ingesteld op het hoogtepunt van de omgeving, dé natuurlijke attractie, de Fox Glacier. Een machtige rivier van sneeuw en ijs, die ontspringt op de hoger gelegen hellingen van Mount Cook, met ruim 3700 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Gevoed door een jaarlijks pak sneeuw van 5 meter. Die, hoe traag in zijn beweging ook zich door niets laat tegenhouden en onderweg de hardste rotsen tot puin verpulvert. Doelwit ook van excursies in velerlei vormen, guided tours naar de voet van de gletsjer,heli-hikes, gletsjer climbing, het kan allemaal.

Wij zouden een heli-hike doen, waarbij een helikopter je afzet op de gletsjer en je daar later weer oppikt. We hadden dat al in juli geboekt in Nederland, in verband met de te verwachten kerstvakantiedrukte. Maar twee dagen van tevoren stroomde het nog steeds van de regen en waren al heli-hikes gecancelled. De dag voor onze heli-hike hield het in de loop van de middag echter op met regenen en besloten we alvast naar de voet van de gletsjer te lopen, die eenvoudig te bereiken was vanaf de Fox Glacier parking place.

De weg naar de parkeerplaats liep door het oude gletsjerdal. Langs de weg stonden bordjes met jaartallen, die aangaven waar zich destijds het eind van de gletsjer had bevonden. De terugtrekking was 18.000 jaar geleden al ingezet, maar duidelijk werd ook dat het tempo de laatste decennia flink was toegenomen. Desalniettemin behoort Fox Glacier met een een lengte van 13 kilometer nog steeds tot de langste gletsjers ter wereld.

We zouden de gletsjervoet tot op 80 meter kunnen naderen, zo beloofde de Lonely Planet ons. Helaas bleek het traject met touwen afgesloten en kwamen we niet verder dan een uitkijkpunt op zo’n vijfhonderd meter afstand van de voet. Door de overvloedige regenval van de afgelopen dagen was een deel van het pad noodgedwongen verlegd en voerde het door beekjes en over losliggende stenen, met alle vermeende risico’s van dien.

Maar ik liet me natuurlijk niet zomaar tegenhouden.Ik drong aan om verder te gaan, maar Marjan had haar twijfels. Ze besloot het aan de gids te vragen, die juist op dat moment de deelnemers aan de ‘guided tour’ onder de touwen doorloodste. "Uh, excuse me, mister guide?" Mister guide was echter onverbiddelijk en zei dat we ‘definitely not’ moesten proberen het pad te volgen, veel te gevaarlijk. En nee, hem volgen kon ook niet natuurlijk.
Maar ja, ik ben en blijf een Nederlander en één van de opvallendste kenmerken van Nederlanders in den vreemde is hun eigenwijze gedrag. Ik niet uitgezonderd. Kortom, we doken onder de touwen door, de overige aanwezigen op het uitkijkpunt met grote ogen van verbazing achterlatend.

We volgden de groep op gepaste afstand, een beetje stiekem bijna, steeds goed in de gaten houdend dat de gids ons niet kon zien. Dat zou toch een beetje lullig zijn, nietwaar? Toen de groep achter een bocht verdwenen was volgden wij, een minuut af wat later. Toen we de hoek om kwamen keken we recht in de ogen van de gids, die op dat moment iets stond uit te leggen aan de groep. Ik voelde me betrapt, zoals een jongetje zich betrapt voelt als hij onverwacht zijn vader tegenkomt op een plek buiten waar hij niet mocht spelen. We besloten niet verder te lopen en ter plekke te genieten van de majestueuze ijswal, die we in ieder geval toch een stuk dichter hadden weten te naderen.

Toen we terugliepen kwamen we nog een aantal andere gidsen tegen. We begroetten ze quasizelfverzekerd, met een houding van: ‘Niets aan de hand hoor, we lopen hier iedere dag’, maar ik geloof niet dat we dat met veel overtuiging brachten.

Wordt vervolgd.