Milford Sound

De avond werd ingeluid met een heus driegangen menu. De sfeer zat er goed in, iedereen schoof gretig en opgetogen aan de kerstdis, allemaal met olijke kerstkroontjes op het hoofd. We gingen naast een Australisch echtpaar zitten, eigenaar van een schapenboerderij in de Outback, op een paar honderd kilometer afstand van Brisbane. Een enorm landgoed waar 7.000 schapen graasden. Gecontroleerd door contractarbeiders en shepherd dogs. Honden die het huis nooit in kwamen, want ze hadden een functie. Een hond als troetelbeest, dat fenomeen kenden ze niet. De boerderij lag zo afgelegen dat het voedsel in grote hoeveelheden gekoeld moest worden. Op de vraag van Marjan hoeveel koelkasten ze had antwoordde zij: “Ik heb een walk-in fridge, een koelruimte van vier bij vijf meter. En nog een stuk of vier grote ijskasten. We hebben grote voorraden voedsel in voorraad en er hangen in de walk-in fridge standaard twee schapen. Die slacht mijn man zelf, vind-ie leuk. En als we eens een ander stukje vlees willen eten we kangaroe. Very nutricious. En als je een license hebt mag je die zelf schieten. De enige voorwaarde is dat je dat netjes doet, met een kogel door het hoofd”. De enorme afstanden stelden ook beperkingen aan de contacten met vrienden en familie. Haar dichtstbijzijnde vriendin woonde op negentig kilometer afstand. Maar de telefoon en internet boden uitkomst. En als hij zaken moest doen in Brisbane of elders pakte hij gewoon zijn privé vliegtuigje. “A man in the outback needs two things, a plane and a shotgun”. Ze moesten tot slot hard lachen op de vraag van Marjan hoe het nu zat met al die enge beesten in Australië (Marjan begint daar altijd over, ze ziet wat dat betreft een beetje op tegen Australie, red.). “De beesten komen niet je huis in, je kunt toch de deur dichtdoen? En ’s avonds ga je gewoon met een ‘torch’ naar buiten zodat je niet op een slang trapt”. Ik weet niet of dit antwoord Marjan nu geruststelde, maar enfin. We hebben overigens voortreffelijk gegeten die avond, geen schaap of kangaroe, maar varken en kalkoen. Toen we om elf uur in onze brits kropen zag ik door mijn kajuitraampje dat het weer was gaan regenen.

“Waky, waky, rise and shine”. De opgewekte lokroep van de gids deed ons al om zeven uur ‘s ochtends uit de veren springen. Ze voegde er vriendelijk aan toe dat we tot exact acht uur de tijd hadden om te ontbijten. We namen plaats aan ontbijttafel en ik keek naar buiten. We werden vergezeld door een groep bottle nose dolfijnen die naast de boot zwom. Het regende nog steeds, maar dat bleek in ons voordeel. Omdat het namelijk de hele nacht geregend had waren er nog meer watervallen dan de dag ervoor, watervallen die pas ontstaan als het regent. De gids zei dat we de camera’s gereed moesten houden, want we zouden iets bijzonders gaan zien. Het schip maakte een bocht en voer opeens vlak langs een enorme rotswand die loodrecht uit het water stak. Vanaf de hoge rand, ver boven ons stortten zich tientallen watervallen naar beneden. Vlak naast elkaar, over een breedte van wel honderd meter. Eén grote aaneenschakeling van cascades, één grote, witschuimende muur van water. Een geweldig gezicht.

De sfeer aan boord was uitstekend. De lange tafels en de beperkte ruimte dwongen als het ware tot het maken van contact. Dan schoof je weer aan bij Amerikanen, dan weer maakte je een praatje met Canadezen op de voorplecht of in de stuurhut. De laagdrempelige sfeer werd ook gestimuleerd door de crew, die uitermate voorkomend was en zelf ook geregeld een praatje met je maakte. Ze waren heel goed op elkaar ingespeeld en paarden op bijzondere wijze efficiency aan klantvriendelijkheid. Het droeg allemaal bij aan een fantastische ‘overnight-cruise’ in de Doubtful Sound. Toen we rond het middaguur weer aanmeerden in het haventje stonden de crewleden wederom in het gelid, dit keer om met een welgemeende groet afscheid van ons te nemen.

De volgende dag hadden we ingeruimd voor de 120 kilometer lange autorit van Te Anau naar de Milford Sound. Een route die zo mooi is, dat je jezelf een beetje in de hand houden. Want je hebt de neiging continu om je heen te kijken in plaats van op de weg, te stoppen en foto’s te maken. En je moet goed letten op al die andere automobilisten die dezelfde neiging hebben en slingerend over de weg rijden, plotseling op hun remmen gaan staan of met bruuske bewegingen de auto langs de kant van de weg parkeren. Maar het is dan ook een route die in alle gidsen wordt geprezen als een van de mooiste ‘scenic roads’ van Nieuw Zeeland. Een terechte kwalificatie, want je rijdt door een adembenemend landschap van hoge, besneeuwde bergen en diepe valleien met woeste bergrivieren. En aan het eind van de route wacht je een fenomenale view op die andere prachtig fjord, de Milford Sound.

Na drie dagen Te Anau vetrokken we naar Lake Tekapo, een groot bergmeer met een bijzondere melkblauwe kleur. Alsof er een scheutje room was toegevoegd aan het donkerblauw van de bergrivieren. Een meer waar zich het regen- en sneeuwwater verzamelt dat afkomstig is van de bergen van het Mount Cook National Park. Mount Cook zelf presenteerde zich die dag op schitterende wijze, met besneeuwde, spierwitte flanken onder een staalblauwe hemel. We parkeerden de campervan tijdelijk op een ‘scenic lookout’, op zo’n tien kilometer van de voet van de berg. Mount Cook rees machtig en resoluut op aan het einde van Lake Pukaki. De omringende bergen reflecteerden in het spiegelgladde water van het meer. Ook weer zo’n onwaarschijnlijk mooie view. We namen Mount Cook en zijn bergvrienden goed in ons op, want de volgende dag zouden we in de richting rijden van Christchurch, door een vlak ‘polderachtig’ landschap. We zouden de bergen en de bergwegen met hun diepe afgronden voorgoed achter ons laten, zo had ik Marjan beloofd (Marjan heeft een beetje last van hoogtevrees , red.).

De volgende dag gingen we op weg naar Akaroa, een kustplaatsje op zo’n tachtig kilometer van Christchurch. We zouden daar Oud en Nieuw vieren. Het lag in een krater van een enorme, uitgedoofde vulkaan, maar om er te komen moesten we wel de kraterwand over, eerst steil omhoog en dan weer steil omlaag. Bochtigere en steilere wegen waren we nog niet tegengekomen in Nieuw Zeeland. Vond Marjan niet zo leuk van mij. Maar uiteindelijk was de beloning daar: we stonden op een camping op een heuvel, met een prachtig uitzicht op Akaroa, het haventje en de bootjes in de idyllische baai.