Christchurch in the rain

De eerste indruk van Akarao is die van zo’n typische badplaats in de zomer. Lawaaierig, opzichtig en druk, met veel autoverkeer en veel, heel veel toeristen die de terrassen tot op de laatste stoel bezetten en voor lange rijen zorgen in de enige supermarkt die het dorp rijk is. Een beetje een patserig en protserige sfeertje ook: roze polo’tjes dragende inzittenden van rode sportwagens met open dak, zonnebril op het hoofd, één handje losjes aan het stuur en een elleboog nonchalant rustend op het portier. Die opzichtig maar doelloos door de hoofdstraat heen en weer rijden. En ondertussen hard lachen met elkaar en dan naar de voetgangers kijken met een blik van ‘kijk ons eens hard lachen’. Glimmend gepoetste Range Rovers met een hoge uitlaat, voor het geval ze door een rivier moeten rijden (??). Die trailers voortsleuren met te grote speedboten. Buggies en Harley Davidson's. En waterscooters natuurlijk, altijd maar weer die waterscooters, die ook in de baai van Akarao hun verveelde, luidruchtige rondjes draaien. Wat lijken mensen toch op elkaar als ze op vakantie zijn. En zeker als ze veel geld hebben en op vakantie zijn, dan wordt het in ieder geval allemaal heel erg zichtbaar.

Maar achter die schreeuwerige façade schuilt in feite een heel charmant plaatsje waar het zeker in het voor- en naseizoen heel aangenaam toeven moet zijn. Als de hordes verdwenen zijn en de vijfhonderd gezinnen die permanent het dorpje bewonen hun straatjes weer schoon vegen en hun huizen weer een lik verf geven of de voorbereidingen treffen voor het nieuwe seizoen. Wanneer alleen de gefortuneerde bezitters van een tweede huis in Akaroa nog zo af en toe een weekendje langs komen, omdat ze dat huis nu eenmaal hebben gekocht.

We ontmoetten in Akaroa een Nederlandse vriendin die er geregeld voor langere tijd verblijft. Ze nam ons mee naar de leuke plekjes in het plaatsje, fraaie stadsparkjes, mooie uitzichtpunten over de baai, groene en stille laantjes waar je het geruis van de beekjes kon horen en prachtige huizen waar de oudere bewoners hun al gemillimeterde gazon nog maar een keer maaiden of hun vorige week al gesnoeide rozenstruiken nog een keer zorgvuldig snoeiden. Maar ook de leuke terrasjes aan het water, net buiten de drukke looproute, waar het aangenaam toeven was met goed gezelschap aan de ene kant en de bootjes en de meeuwen aan de andere kant. Waar de Chauvignon Blanc en de Shiraz zich goed lieten smaken en bijdroegen aan het ultieme vakantiegevoel.

Christchurch, de grootste stad op het Zuidereiland, een stad die we wel eens wilden zien. Een stad die prat gaat op zijn ‘geschiedenis’ en bijzondere architectuur. We waren benieuwd of we de sfeer van ‘Bride Flight’ konden proeven, een Nederlandse film over jonge bruiden die zich begin jaren ’50 met hun mannen verenigden in Nieuw Zeeland. Nederlandse migranten die voor een deel neerstreken in of in de buurt van Christchurch. Maar de beelden in de film van het oude Christchurch kwamen niet overeen waren met wat wij daar zagen. Kennelijk hadden vele in Victoriaanse stijl opgetrokken gebouwen de sloophamer van een zich uitbreidende en moderniserende stad niet overleefd, hetgeen deed vermoeden dat het huidige cultuur-historisch besef niet van alle jaren is geweest. De spaarzame overeind gebleven oude gebouwen werden bovendien geflankeerd door dominante lelijke nieuwbouw. Wat een stijlbreuk. Evengoed had de stad toch onmiskenbaar een Engels karakter, met 'English-style' stadsparken, botanische tuinen, in rode baksteen opgetrokken high schools en standbeelden van Queen Victoria en, daar is hij weer, James Cook.

Halverwege de dag begon het te regenen. Christchurch in the rain, Pittsburg in the rain, alle steden krijgen direct iets troosteloos als het regent. We besloten een beetje uit arrenmoede een ritje te maken met de oude stadstram. In het begin van de vorige eeuw geïntroduceerd, maar in de jaren vijftig weer afgedankt. Maar nu in ere hersteld om toeristen 'een onvergetelijke rit' te bezorgen door het oude Christchurch. Het bood ons de gelegenheid om een beetje op te drogen en ons tegelijkertijd te oriënteren op het centrum. Het klassieke trammetje werd bediend door vrijwilligers, gestoken in traditionele machinisten- en conducteurkledij. Enthousiaste treinfanaten op leeftijd, de modelspoorbaan inmiddels ontgroeid. Ze deden denken aan de vrijwilligers die in de zomer het treintje langs het Amsterdamse bos rijdende houden.

De flyer beloofde ons een heel bijzondere rondrit door het oude centrum van wel een half uur. Maar wat we kregen was een tergend langzaam rijdend trammetje dat om de vijftig meter voor vier minuten stopte. We zaten in een ‘gesloten’ wagon, maar de kieren, tochtgaten, krakkemikkige sponningen en slechtsluitende ramen boden weinig bescherming tegen de vochtige wind die vlagerig en plagerig de onverwarmde wagon binnendrong. Een wagon waar we met twee andere mistroostig kijkende passagiers op houten strafbankjes de rit probeerden uit te zitten. Waar we door de beslagen ramen de gebouwen probeerden te ontwaren, waarvan we vermoedden dat de conducteur-gids daar op dat moment over sprak. Want de goede man werd vrijwel volledig overstemd door het gepiep en geknars van de slecht gelagerde wielen op het gebutste en kromgetrokken spoor. En als het voertuig dan hortend en stotend tot stilstand kwam en de rust weerkeerde stokte onmiddellijk de uitleg van de gids. Alsof hij probeerde te verbloemen dat de leeftijd hem parten begon te spelen en zijn feitenkennis niet meer was zoals in jonger jaren. Na twintig minuten stonden we weer op het oorspronkelijke vertrekpunt. We stapten opgelucht uit, maar voelden ons toch ook een beetje bekocht, voor die 15 dollar per persoon. Ja, je kon de hele dag gebruik maken van dat kaartje, dat dan weer wel. Maar ik moest er niet aan denken nogmaals het treurig stemmende rondje te maken. Stram en verkleumd vluchtten we een warm en droog internetcafe in.

Oudejaarsavond op de camping, je voelde de opwinding. Campinggasten die druk heen en weer liepen bij de toiletgebouwen en de gemeenschappelijke keuken, luidruchtige muziek afkomstig uit tenten en cabins, af en toe een schaterende lach, een gekke gil of een uitbundige schreeuw. Muziekflarden van de bars en restaurants in Akaroa drongen geregeld door tot de camping. We keken neer op de lichtjes van het plaatsje beneden ons en verheugden ons op het vuurwerk daar straks ongetwijfeld zou losbarsten. Zelfs het stiltegebod was versoepeld. De campingbaas had op een groot bord bij de ingang geschreven dat we nu niet om 22.30 uur al stil hoefden te zijn, maar pas om 00.30 uur! Hoe coulant.

En toen, om 24.00 uur? Toen gebeurde er niets. Helemaal niets, geen beierende kerkklokken, geen loeiende sirenes, geen claxons van automobilisten of getoeter van schippers op het water, geen vreugdevuren, geen donderslagen. Zelfs geen vuurpijlen, behalve die ene lullige flare aan een parachute die al aan het begin van zijn neerwaartse gang uitdoofde. Geen knallende kurken en klinkende kelken, geen uitgelaten campinggasten die elkaar buiten omhelsden en gelukkig Nieuwjaar toewensten. Echt helemaal niets. Alsof de Nieuwzeelanders de jaarwisseling beschouwden als een moment van reflectie dat in de beslotenheid van het gezin en de intimiteit van de cabin moest worden beleefd. Alsof er in stilte en devotie teruggeblikt moest worden op de zegeningen van het afgelopen jaar, in plaats van uitbundig vooruit te blikken op de kansen en mogelijkheden van het nieuwe jaar.

We dronken champagne met onze Engelse buren, keken naar de sterren, filosofeerden wat en bespraken de Molukse kwestie, geen idee hoe we daar op kwamen. We wisten ons verblijf in de koude nacht tot 00.30 uur op te rekken. We zeiden onze buren goedenacht en trokken de deur van de campervan achter ons dicht. Het was doodstil op de camping. De campingbaas hoefde niet op te treden.

Na twee fijne dagen in Akaroa pakten we ons boeltje weer op en reden voor de laatste keer de vermaledijde kraterwand over, op weg naar Kaikouri, om walvissen te bekijken. Onderweg naar Christchurch kwamen we de ene na de andere klassieke auto tegen. Felgekleurde en blinkend gepoetste sportautootjes uit de jaren vijftig, met veel chroom en klassieke, gebogen lijnen. Misschien de jaarlijkse tourdag van de Touring Club of Christchurch? Hoe dan ook, het ontlokte veel enthousiasme bij Marjan, zeg maar gerust ‘kreetjes van genot’: “Oh kijk dan, die is leuk! En die dan, kijk nou toch, wat een schatje. Is dat nou een Renault Dauphine? Zou ook handig zijn om je duikspullen mee te vervoeren Frankje (kun je het je voorstellen, ik iedere zondag met mijn Dauphine pruttelend de parkeerplaats van Vinkeveen oprijdend, naast de Spacewagons en Hi-Ace busjes parkerend, met mijn duikspullen tot aan het plafond gestapeld?) Ach, zo iets moet je toch kunnen oversturen? Dat kan wel, antwoordde ik, maar dat kost je een vermogen, het gewicht hé. Maar zo’n klein autootje valt toch wel mee? Nou vergis je niet hoor, en wat dacht je van de invoerrechten? Invoerrechten, voor zo’n oud autootje? Het lijkt me allemaal een stuk eenvoudiger dan een volkwagenbusje, Frank” (daar was ze een paar dagen geleden over begonnen, je weet wel die jaren zestig VW-busjes, die nu weer helemaal ‘retro’ zijn, red.).......