De Grote Pechdag

Lieve vrienden,

Kaikoura, een van de weinige plekken in de wereld waar je van nabij walvissen in hun natuurlijke omgeving kunt zien. Vlak voor de kust loopt een twee kilometer diep kanaal dat de koude Arctische wateren in het zuiden verbindt met de warme tropische wateren rond Australië. Een migratieroute waar veel walvissoorten, waaronder de potvis, maar ook dolfijnen gebruik van maken. Onderweg stallen de ouders hun jonge kalveren tijdelijk in de beschutte en voedselrijke baai van Kaikoura, om ze op de terugweg weer op te pikken.

In de zomer wordt Kaikoura overlopen door toeristen, omdat je dan een vrijwel honderd procent kans hebt de walvissen te zien. Dan schieten de huur- en voedselprijzen omhoog, kan het afval nauwelijks verwerkt worden en doen zich watertekorten voor. In de winter is Kaikoura stil en verlaten. Die paar zomermaanden zijn onvoldoende voor de meeste gezinnen om van te leven, reden voor veel jongeren om het plaatsje te verlaten en hun geluk elders te beproeven. Tijdens de zomerse hoogtijdagen moeten de vacatures noodgedwongen opgevuld worden met tijdelijke krachten uit binnen- en buitenland. Het is de tragiek van een stadje met een ‘one trick pony’, zoals een Nieuw Zeelander het uitdrukte, terwijl hij met een verrekijker de walvissen op zee probeerde te observeren. ”Ze kennen hier maar één kunstje en dat zijn de walvissen en de dolfijnen. Wat ze hier missen is een attractie in de winter. Vanaf april rijdt iedereen hier door”.

Zijn komst is onvermijdelijk. Je weet nooit precies wanneer, maar dat hij komt staat vast. Vroeger of later tijdens je reis overvalt hij je, soms meer dan eens. Het is de Grote Pechdag. Wij hadden hem gisteren. Het begon er mee dat ik een deuk in onze campervan reed. We wilden ons ‘grijze water’ dumpen, maar stonden er net iets te ver van af. Ik reed achteruit om in een betere positie te komen, maar ramde daarbij een in het struikgewas verscholen groen, ijzeren elektrakastje. Pas toen het gebeurde zag ik uit mijn raampje dat Marjan verwoed probeerde mijn aandacht te trekken, druk gesticulerend en pantomimend. Ik had haar geroep door het lawaai van de motor niet gehoord. “Wat een stompzinnige actie zeg”, verweet ze me. “Sla dan op de voorruit”, beet ik haar toe. Onterechte verwijten over en weer, zinloze discussies natuurlijk. Want de forse deuk werd er niet minder door. Ik besloot de verhuurder te bellen en alles eerlijk op te biechten. Eerlijkheid loont uiteindelijk. Ik hoop dat dat in dit concrete geval ook letterlijk zo al zijn en dat de verhuurder enige coulance zal betrachten. We hebben een niet afgekocht eigen risico van 3.000 NZ dollars, dus in het ergste geval zal dit moment van onoplettendheid ons 1.500 euro kosten en moeten we onze lieve vrienden in Nederland wellicht om een kleine donatie verzoeken :)

We besloten het voorval van ons af te zetten en ons te concentreren op onze trip naar de walvissen. We meldden ons om 12.00 uur bij het kantoor van de ‘Whale Watchers’, maar alle vaarten van die middag bleken gecancelled. Voor de tweede achtereenvolgende dag. Vanwege de hoge deining en omdat dat de walvissen zich vermoedelijk op grote afstand van de kust ophielden. ‘Rough seas will prevent safe sailing’. Ontzettend balen natuurlijk, en we konden het ons ook niet permitteren nog een derde dag te wachten. Misschien krijgen we nog een 2e kans in Australië, zo hielden we onszelf maar voor. We besloten meteen door te rijden naar Picton, waarvandaan de volgende dag onze ferry naar Wellington zou vertrekken.

Toch is er ook iets leuks te vertellen over deze dag,gelukkig. Marjan wilde zo’n mooie Maori-tattoo laten plaatsen en had een afspraak gemaakt met de plaatselijke ‘Tattoo-Bob’. Hij beweerde dat bij hem Maori-bloed in de aderen vloeide, maar volgens mij probeerde hij daarmee vooral een exotisch en authentiek karakter te geven aan zijn creaties. Maar hij deed het hygiënisch en zorgvuldig en toverde een mooie afbeelding op Marjan’s linkerschouder die ons gezinnetje symboliseerde (lekker klef hé). Tattoo-Bob was al drie keer in Nederland geweest, bij vrienden in Zeeland. Hij hield van hutspot en boerenkool met worst. Toen we afscheid namen zei hij: Doei!

We namen de kustweg naar Picton en zagen onderweg een soort gele verkeersborden met zeehonden er op afgebeeld. We draaiden een picnic-plaats op en liepen naar de rotsen die de overgang vormden tussen water en land. En verdomd, daar lagen ze, werkelijk overal. Ontspannen te soezen in de zon, hun vette lijven languit neergevlijd op de warme rotsen. Je kon ze tot een meter afstand naderen. Ze trokken zich niets van je aan, al hielden ze je wel voortdurend met één bol en vochtig oog in de gaten. Okay, we hadden dan weliswaar geen walvissen gezien, maar dit was ook wel weer heel bijzonder. Wat dat betreft duren teleurstellingen nooit lang in dit land. Want dat is ook Nieuw Zeeland. Dat je er dieren ziet, die je normaal gesproken alleen in documentaires ziet, van commentaar voorzien door Sir David Attenborough (“and here, in this remote part of the world, we find this rare animal……”). Hier zet je gewoon je auto langs de kant van de weg, loop je naar het water en stap je vervolgens zo de habitat binnen van pinguïns en zeehonden.

Omdat de walvistrip was uitgevallen was er opeens wat ruimte in ons programma gekomen. We reden door de Marlborough, hét wijngebied van Nieuw Zeeland. We zouden nog een winery kunnen bezoeken, stond ook nog op mijn lijstje. Maar eigenlijk vonden we het wel welletjes. We hadden genoeg hoogtepunten gezien. Het werd tijd om wat rust in te bouwen, de bakens te verzetten en de steven te wenden naar onze volgende bestemming, Australië. Met een koffer vol bijzondere ervaringen en herinneringen. Maar ook letterlijk een koffer vol souvenirs, want Marjan had feilloos de leuke winkeltjes weten te vinden. Gelukkig had ze zich weten te beheersen en waren de Dauphines en VW-busjes in Nieuw Zeeland gebleven. We hadden zelfs geen huis gekocht.

Een eigen huis hoefde ook niet, want ik zou hier niet willen wonen. De natuur is weliswaar prachtig en als je van outdoor activiteiten houdt zit je er geramd. En het is ook een relaxed land, of, zoals onze uit Irak gevluchte taxichauffeur het uitdrukte: “It’s a quiet and peaceful life overhere, and you don’t have to be afraid of anything. For me it’s like paradise”. Maar ik zou moeite hebben met de geïsoleerde ligging en het gebrek aan contact met de rest van de wereld. Misschien is dat ook de reden dat Nieuw Zeeland niet echt een duidelijke positie inneemt in de ‘global community’ en een beetje een in zichzelf gekeerde indruk maakt. Maar misschien hebben wij ook gewoon te weinig tijd genomen om ons wat meer in het land te verdiepen. Wellicht kan dat eenvoudig weg ook niet als reiziger, je bent immers per definitie een haastige, oppervlakkig kijkende passant.

Maar ik zou hier ook niet willen wonen vanwege de wispelturigheid en onvoorspelbaarheid van het weer. Het weer kan ieder moment van de dag omslaan, soms meerdere keren per dag. Een BBQ kun je niet plannen. Een jaaragenda opstellen voor weekendduiken, zoals mijn duikvereniging doet? Zinloos. En wat me er tot slot ook van zou weerhouden me hier blijvend te vestigen is het gebrek aan culturele bagage. Van mooie natuur alleen kan ik niet leven, ik zou me ook regelmatig willen laven aan een mooie film, een theatervoorstelling en een concert. Een Rialto, een Bimhuis of de Melkweg, ik zou het uiteindelijk gaan missen.

Jullie moeten dit niet zien als bezwaren of nadelen van Nieuw Zeeland. Het zijn meer kanttekeningen. Want het laat allemaal onverlet dat het een geweldig mooi land is. Met twee kostbare schatten, een overweldigende natuur en een uiterst vriendelijke bevolking. Die het land, in combinatie met een geweldige toeristische infrastructuur tot een unieke reisbestemming maken. Wij hebben er in ieder geval vijf fantastische weken doorgebracht. Wat een superbegin van onze reis!

Ik trek me nu weer even terug voor een weekje of anderhalf. Maar maken jullie je geen zorgen, ik kom terug. Met een nieuw verhaaltje, vanuit Australië. No worries mate!

Liefs Frank