Een meisjesschool in Cairns

Lieve vrienden,

De volgende dag, onze laatste dag in Port Douglas, hadden we het betrekkelijke genoegen kennis te maken met ‘Australia-day’. Op 26 januari vieren de Australiërs het voor hen heuglijke feit dat op die datum Arthur Phillips met zijn First Fleet Sydney bereikte en daarmee het startschot gaf voor de staat Australië, nu ruim tweehonderd jaar geleden. Dat ze daarmee voorbijgaan aan het feit dat er al 50.000 jaar Aboriginals rondlopen laten we maar even buiten beschouwing.

Wat houdt dat nu in, Australia day? Welnu, auto’s met vlaggetjes, mannen en vrouwen met T-shirts en hoeden met de Australische vlag er op afgebeeld en bier, heel veel bier. Maar laat je er niet misprijzend over uit, want de Aussies zijn heel trots op hun land. Dat werd mooi geïllustreerd door een onder onze deur geschoven briefje (ha leuk, weer een briefje!) van de madam van ons appartement: “As some of you may know, today is Australia day. As Aussies we feel that it is our duty (!) to celebrate this with the rest of this great country. Therefore we will be closing the reception early”. Een beetje chauvinistisch allemaal, zeker. Maar geen reden tot misprijzen natuurlijk. Want wat doen wij met Koninginnedag bijvoorbeeld? Dan lopen opeens zichzelf respecterende volwassen mannen en vrouwen in oranje t-shirts en met rare mutsen op hun hoofd in de vorm van een leeuw en worden complete straten versierd met rood-wit-blauwe vlaggetjes. Ieder land heeft het kennelijk nodig, een moment waarop saamhorigheid beklonken wordt en de gemeenschappelijke identiteit met elkaar beleefd wordt. Een dag waarop de zelfstandigheid en eigenheid van de natie met het nodige ceremonieel en feestgedruis bevestigd wordt.

De volgende dag vertrokken we naar Cairns en lieten we Port Douglas achter ons, met enige spijt. Want we hadden hier acht plezierige, ontspannen dagen doorgebracht in een schitterend appartement. In een mooi, laidback plaatsje, waar het goed toeven was in de stijlvolle bars en restaurants. Waar het aantal gasten sterk gedaald was en de prijzen gehalveerd waren, allemaal vanwege ‘low-season’. Waar Connie voor onrust zaaide, dreigde toe te slaan, maar uiteindelijk toch het hazenpad koos. Maar in haar kielzog wel veel wind en regen meesleepte, waardoor ze het ons vele dagen onmogelijk maakte aan de prachtige baai te vertoeven. Waar zwemmen sowieso afgeraden werd vanwege de crocks en de stingers. Veel meer dan wat lezen en schrijven konden we er daarom niet doen. Maar dat was juist zo heerlijk, om tijdens een lange reis eventjes helemaal niets te hoeven en de batterij weer op te laden. Om op je balkonnetje uren voor je uit te kijken naar de papegaaien en vleermuizen die van palmboom naar palmboom vlogen. En tjitjaks te observeren die langzaam een mug beslopen via het plafond en die vervolgens in een snelle beweging verorberden. En op de achtergrond continu het rustgevende geluid van de branding. En tussen de regenperiodes door hebben we wel degelijk kunnen genieten van de prachtige, tropische omgeving van Port Douglas, zoals het Great Barrier Reef natuurlijk, maar ook het schitterende Daintree National Park.

En toen dus Cairns. Stom, stom, stom. Nooit meer doen. Nooit meer bij het plaatselijke informatiecentrum een appartement boeken en direct afrekenen, zonder eerst de kamer te zien. Want wat een afschuwelijke kamer was dat, daar in Cairns. Toen we de kamerdeur openden sloeg de muffe lucht ons al in het gezicht. Zodra je de keukenkastjes opendeed werd je overvallen door een lucht die rook naar een combinatie van schoonmaakmiddel en van die blokjes die je ook vaak in urinoirs aantreft en daar langzam wegsmelten. We hebben ramen en deuren tegen elkaar opengezet, ventilatoren op vol vermogen laten draaien, de airco voluit laten blazen, maar niets hielp. Alles voelde ook plakkerig aan, de kastjes, het bestek, de deurklinken. Bovenop de kastjes lag een dikke laag kleverig stof. Op de vloer lag grijze, hier en daar bruin geworden vloerbedekking, waar vermoedelijk duizenden microscopisch kleine beestjes een behaaglijk en voedselrijk onderkomen vonden. Onder de vloer zo vermoedden wij, liepen honderden kakkerlakken vrolijk heen en weer. Wat te doen, weer verkassen, met al die bagage, in de bloedhitte? En dat voor twee nachten? We besloten de tijd uit te zitten en ons vertier zoveel mogelijk buiten te zoeken, in het stadje zelf.

We hebben de anderhalve dag in Cairns ‘die ons gegeven was’ rondgelopen in het aardige centrum, gewandeld over de prachtige boulevard en vele uren doorgebracht bij McDonalds, omdat je daar, zoals bij alle McDonalds filialen in Australië een free wireless internetverbinding hebt. En dus ook slecht gegeten, want de marketingdeskundigen van deze onderneming hadden natuurlijk wel een commerciële gedachte achter deze op zichzelf klantvriendelijke service. En we hebben gezwommen in de prachtige Laguna, een groot, kunstmatig zwembad aan de boulevard, gevuld met zeewater, midden in een fraai aangelegd park. Daar urenlang in het water gelegen terwijl de warme tropische stortregen in bakken over onze hoofden werd uitgestort.

Op één van onze wandelingen naar het centrum liepen we langs een meisjesschool, een middelbare school. Op het moment dat we passeerden ging de bel, het signaal voor de leerlingen om van klaslokaal te wisselen. Nieuwsgierig bleven we even bij het hek staan. De meisjes kwamen bijna fluisterend de klaslokalen uit en liepen heel rustig, bijna ingetogen de trappen af, zonder dat je hun stemmen en voetstappen hoorden. Twee aan twee en netjes achter elkaar. In hetzelfde rustgevende tempo. Geen gegil, geduw en getrek, zoals je gewoonlijk ziet op een voortgezet onderwijsschool in Nederland. Ze droegen allemaal een uniform, dat wil zeggen een lange grijze, geruite rok tot over de knie, met een wit bloesje, zwarte schoentjes en korte witte sokjes. En een bolhoedje in de ene hand en een stapeltje schoolboeken en schriften in de andere hand. Het straalde een serene sfeer uit, alsof we naar nonnetjes keken.Een beeld uit lang vervlogen tijden. Ondenkbaar tegenwoordig in Nederland, maar in Australië nog heel gewoon.

Liefs Frank