Bedelende kangaroe's

Lieve vrienden,

Exmouth bestaat dankzij de Amerikanen. Cape York was begin jaren zestig nog één grote leegte, een onherbergzame plek waar niemand wilde wonen. Maar de VS bedachten dat het noordelijke puntje van de kaap strategisch zeer gunstig gelegen was en bij uitstek geschikt als ‘tracking point’ voor onderzeeërs. Vanuit hun basis daar zouden ze al het onderwaterverkeer in de Indische Oceaan en in een deel van de Pacific nauwgezet kunnen volgen. De basis, waarvan de bouw in 1966 werd gestart genereerde werkgelegenheid en langzaam ontwikkelde zich een nederzetting.

Maar het plaatsje bleek ook toeristische potentie te hebben, vanwege het droge en stabiele klimaat, de schitterende riffen en, in het seizoen, de walvishaaien en humpback whales die je als snorkelaar tot op zeer korte afstand kon benaderen terwijl ze zich tegoed deden aan de overvloedige hoeveelheden plankton in de wateren rond Exmouth. De zee was bovendien vrij van stingers en crocs, die zoveel andere beaches in Australië onveilig maakten.
Gestreste stadsbewoners van Perth hadden er graag de meer dan 1200 kilometer voor over om zich in Exmouth te ontspannen met duiken, zeilen en met het vissen op marlijnen en zeilvissen. De stad groeide naar 2.5000 vaste bewoners en in het hoogseizoen liep het aantal bewoners op tot 5.000.

Daarmee loopt het plaatsje inmiddels tegen zijn grenzen aan, want de faciliteiten en zoetwatervoorraden zijn vooralsnog niet op meer mensen berekend. Onlangs diende een Amerikaanse miljardair een gigantisch uitbreidingsplan in bij het gemeentebestuur, waardoor Exmouth in een paar jaar omgetoverd zou worden tot een Klein-Miami. Het plan paste echter niet in de lange termijnvisie van de gemeente, waarin geleidelijke en gecontroleerde groei sleutelbegrippen waren en het plan werd resoluut naar de prullenbak verwezen. Desalniettemin is groei onvermijdelijk waardoor de druk op de ruimte zal toenemen: de grond- en huizenprijzen zijn de laatste jaren al omhooggeschoten. Exmouth zal veranderen, zoals de nu nog rustige, authentieke westkust van Australië zal veranderen. En wat karakter betreft langzaam zal opschuiven in de richting van de door toeristen overlopen oostkust. Ooit zullen er geen emoe’s meer achter elkaar aan trippelen door de bermen, ooit zullen er ’s nachts geen kangaroe’s meer huppelend de hoofdweg van Exmouth oversteken.

Na vijf nachten in het Aspen Campervan Park hadden we behoefte aan een wat meer natuurlijke omgeving. We huurden een campervan en trokken het Cape Range N.P. in, op slechts 20 kilometer afstand van Exmouth. Een prachtig nationaal park aan de kust, met een stuk of vijftien natuurcampings. Meestal met niet meer dan een paar min of meer afgebakende plaatsjes en een eco-toilet. Heel basic, maar meer heb je niet nodig. We hadden voedsel- en watervoorraden ingeslagen en douchten ons met het water uit een 1,5 literfles. Onze jerrycans vulden we aan bij het enige watertappunt in het park. Waar we werden opgewacht door een groepje opgewonden, verwachtingsvolle emoe’s, dat zich direct na ons vertrek op het gemorste, kostbare vocht stortte.

Meestal stonden we alleen op een camping, soms met een paar andere gasten. Wat dat betreft hadden we de goede tijd van het jaar uitgekozen, want in het hoogseizoen waren alle honderd kampeerplaatsen in het park bezet en stonden de campervans bij de entree van het park in de rij om naar binnen te mogen.
De plekken waar we stonden waren zonder uitzondeting ongelooflijk mooi. We keken uit op een schitterende, azuurblauwe zee en op baaitjes met witte strandjes, van elkaar gescheiden door rotspartijen. Aan de andere kant van ons zagen we een ruige vlakte die begrensd werd door de stijl oprijzende wanden van het Cape Range gebergte, op zo’n tien kilometer afstand. Geen huizen, geen mensen, geen activiteiten, alleen maar natuur. De ondergaande zon kleurde de horizon in prachtige geel-oranje tinten. We dronken de eerste avond buiten een witte mousserende wijn, een kleine attentie van de verhuurster van onze campervan en zagen hoe kangaroe’s voorzichtig tevoorschijn kwamen en hun dorst lesten in het brakke water van de kreek voor ons.

Op sommige plekken in het park naderden de kangaroe’s ons soms tot een paar meter, gewend als ze toch wel waren aan menselijke aanwezigheid. Sommigen waren zelfs vrijpostig te noemen en vertoonden bedelgedrag, dankzij kampeerders die kennelijk niet begrepen hadden dat je daar de kangaroe’s uiteindelijk geen dienst mee bewees. Sommige dieren moesten zelfs worden afgeschoten, hoorden we later, vanwege hun agressieve gedrag. Zoals ze in Amerika zeggen: ‘A fed bear is a dead bear”.

We brachten de dagen voornamelijk door met zwemmen en snorkelen. We snorkelden vanaf de kant naar het schitterende koraal van Oyster Stacks en zagen hoe vissen in de prachtigste kleuren, nog geen meter onder ons zich te goed deden aan koraalresten, algen en ander voedsel. We lieten ons in Turquoise Bay met de stroming meedrijven, terwijl het koraal langzaam onder ons doorschoof. We zwommen bij een ondergaande zon in kleine baaitjes, naakt, want we hadden het water helemaal voor ons alleen. We liepen ‘s avonds, als de wind was gaan liggen over het maanverlichte strand, terwijl de krabbetjes voor ons wegschoten, hun holletjes in. En later op de avond keken we naar de mooiste sterrenhemel die je je kunt voorstellen. Het was bijna hemels, het was Australië op zijn mooist.

Op de weg terug naar Exmouth stopten we nog even bij het informatiecentrum, waar we uitgebreid spraken met de manager. Hij had ooit in de outback gewerkt, in de tribal communities, waar hij twee keer zoveel verdiende als nu. Maar hij was naar Exmouth verhuisd toen zijn kinderen de schoolgaande leeftijd hadden bereikt. Je kon in Australië veel geld verdienen, afhankelijk van waar je werkte en voor wie. Als overheidsdienaar, die hij nu was, verdiende je weinig. Maar als je voor de mining companies werkte in Karatha of Port Hedland bijvoorbeeld, een paar honderd kilometer noordwaarts, was een torenhoog salaris je deel. Maar het ging ook om kwaliteit van leven, zei hij, want dat salaris moest je ook weer uitgeven. En er was daar niets om het aan uit te geven, behalve aan de hoge huur- en huizenprijzen. Het waren dodelijk saaie industriesteden, waar de bewoners de ene dinerparty na de andere afliepen, want voor de rest was er niets te doen.

We konden daar zelf een indruk van krijgen, want we zouden Karatha en Port Hedland kort aandoen op ons volgende greyhound-traject. Maar eerst moesten we nog even de campervan afleveren, een korte stop inlassen op Aspen en dan dezelfde avond opstappen op de bus naar Broome. We zouden daar de volgende dag om zes uur ’s avonds arriveren. Een rit van 20 uur.

Liefs,
Frank