Tussen wobbegongs en rifhaaien

Lieve vrienden,

In Overland wachtten we op de grote greyhound-bus. De man zonder voortanden had zijn schamele restaurant al gesloten en was nergens te bekennen, maar het keukenmeisje zat wederom al kettingrokend aan de lange tafel. De bus kwam aangereden en ik zei haar gedag. Met een zachte, gebroken stem en een moeizame glimlach wenste ze ons een goede reis. Haar ogen stonden treurig. Straks zou ze weer 12 uur alleen zijn, alleen met de man zonder voortanden.

We reden de avond in, op weg naar Exmouth, waar we zouden duiken en snorkelen op het Ningaloo-reef. De chauffeur waarschuwde de passagiers dat ze zoveel mogelijk in de riemen moesten blijven zitten, want hij zou af en toe flink moeten remmen voor overstekend wild. En hij wilde niet dat je naar helemaal voren zou schieten, want er was daar slechts plaats voor één persoon, zo grapte hij. Hij was amper uitgesproken of hij moest al flink in de remmen. Hij wist desondanks niet te voorkomen dat hij een paniekerig overstekende wilde geit vol raakte. Een afschuwelijk geluid.

We hadden een wat ongelukkige plaats, helemaal achterin de bus, vlak bij het toilet. Dus iedereen die naar de WC moest stommelde automatisch langs onze stoelen, om vervolgens de slecht sluitende WC deur met een harde klap achter zich dicht te trekken. Direct voor ons zat een aangeschoten Australiër, die zich geregeld naar ons omdraaide en iets onverstaanbaar tegen ons brabbelde. Ik reageerde daar dan standaard met ‘Yeah, right’ op, waarop hij zich terugdraaide en ‘Yeah, awesome’ mompelde. Hij had kennelijk flinke nadorst,want hij stond om de vijf minuten wankelend op om water te tappen bij de watercontainer vlak achter ons. Daarbij steeds krampachtig steun zoekend bij onze rugleuningen, waardoor mijn hoofd eventjes alle kanten opstuiterde. Van slapen kwam dus niet veel die rit. Bovendien moesten we midden in de nacht overstappen. Er werd niets omgeroepen, dus je moest zelf in de gaten houden waar je eruit moest. Geen rustgevende gedachte om eens lekker ontspannen bij te gaan slapen. Alles ging echter goed. We stapten om 2 uur ‘s nachts over op een bus die ons een uur later afzette bij het Visitor’s Information Center van Exmouth.

We moesten een stukje lopen langs de hoofdweg, in de richting van het campervan park waar we een cabin gereserveerd hadden. We sleepten onze trekkoffertjes achter ons aan, de windstille, zwoele nacht in. We kwamen tot onze verrassing emoe’s tegen en diverse kangaroe’s die al huppelend de verlaten weg overstaken, goed zichtbaar onder het geel-oranje schijnsel van de lantarenpalen. Een geweldige, bijna surrealistische ervaring. De sleutel van onze cabin lag keurig, zoals afgesproken in het kluisje voor de receptie op ons te wachten. We openden de deur van de cabin en traden een kale, maar ruime en schone ruimte binnen. We namen een douche, zetten de airco aan en kropen vervolgens onder de heerlijke schone en gesteven bedlakens.

En zo werd het Aspen Campervan park vijf nachten langs onze aangename verblijfplaats. De keukenfaciliteit was werkelijk schitterend, want ruim, schoon en met alles erop en eraan. En met grote buitentafels met ventilatoren erboven die ons koelte toewaaiden. Overdag hadden we het rijk vrijwel alleen, maar tegen de avond werd het druk. Aspen bleek namelijk ook de standaard overnachtingplaats te zijn voor de reizigers die bij ‘X-plorers’ een zevendaagse excursie Perth-Exmouth-Karijini-Perth geboekt hadden. De jonge excursie-gangers waren afkomstig uit alle windstreken in de wereld. Maar ze kookten in eendrachtige samenwerking en aten, dronken en praatten in een vrolijk stemmende harmonie. Mooi om te zien en gezellig om geregeld even bij aan te schuiven. De sfeer in Aspen was, kortom, heel goed.

De eerste avond ontmoetten we bovendien Charlotte en Pierre, een Frans stel, beiden dertig jaar oud. Fantastische mensen waar we ook later in Broome nog heel intensief mee op zouden treken. Ze hadden drie jaar op Reunion gewoond en gewerkt, een eiland in de Indische oceaan, voor de kust van Afrika. Ze hadden veel gereisd en waren heel open minded. Ze waren bijzonder geïnteresseerd in ons, in Nederland, in de gebeurtenissen in de wereld. Een beetje links-alternatief en bijvoorbeeld absoluut niet gecharmeerd van de semi-koloniale geopolitiek van Frankrijk. Ze verafschuwden Sarkozy, een Berlusconi-achtige charlatan in hun optiek. Ze spraken heel goed Engels bovendien. Alles bij elkaar niet direct een associatie die je krijgt bij Franse reizigers, maar zo blijkt maar weer eens dat ook ik behept ben met vooroordelen. Hoe dan ook, ze waren in Australië om te werken en te reizen en zouden daarna doorreizen naar Papeete-Tahiti en zich uiteindelijk vestigen in Argentinië. En daar misschien aan kinderen te beginnen…..

Ze hadden goed verdiend met schoonmaakwerkzaamheden in Perth en waren door de aard van hun werk ook in de gelegenheid geweest een kijkje achter de muren te nemen van de huizen van de meestal zeer rijke huiseigenaren. Het gebrek aan creativiteit en smaak was verbijsterend, zeiden ze. Kasten van huizen met allemaal niet-gebruikte kamers, waar allemaal dezelfde tafel en stoelen in stonden. Foute reproducties van schilderijen van Europese schilders, kitschvazen met nepbloemen. Met het exterieur was het niet veel beter gesteld. Enorme tuinen met gemillimeterd gras, waarin verder niets te zien was en niets gebeurde. Tuinen waarin niet geleefd werd. Het ging allemaal om de vierkante meters, het was allemaal oppervlakkig en smakeloos imponeergedrag. Na drie maanden hadden ze genoeg gespaard om een Volkswagen Transporter aan te schaffen. Ze hadden die omgebouwd tot een campervan en waren daarmee het land ingetrokken.

Eén van de redenen voor ons om naar Exmouth te gaan was om te duiken en te snorkelen op het Ningaloo Reef en op de Navy Pier natuurlijk, één van de top 10 duikspots in de wereld. Ik liep de duikwinkel binnen die als enige een vergunning had om te duiken op de pier en wie zag ik daar tot mijn schrik aan een tafeltje zitten? Olaf, onze Germaanse ‘vriend’ uit de bus, je weet wel, die met de gevoelige knietjes! Ai, als hij maar niet tot de duikstaf behoorde. Maar dat deed hij dus wel. Ik schreef me in voor twee duiktrips, maar hoopte dat hij de volgende dag niet mee zou gaan als divemaster. Wat dus wel gebeurde. De volgende dag, na de duikbriefing, gaf ik hem een hand, ik wilde het sportief opnemen. Ik zei ik dat we elkaar in de bus ontmoet had, maar daar kon hij zich niets meer van herinneren, de lafaard!. We hebben elkaar zoveel mogelijk genegeerd die dag en ik slaagde erin me verder niet meer te storen aan zijn aanwezigheid.

De Navy Pier behoort tot de US Navy-basis in Exmouth, waar alle onderzeeboten ter wereld gevolgd kunnen worden. De basis kondigt zich al van grote afstand aan, vanwege de hoge zendmasten. De pier is verboden terrein, maar voor duikers van onze duikschool wordt een uitzondering gemaakt. We kregen in de busreis ernaartoe uitgebreid de geboden en verboden te horen die verbonden waren aan het duiken op deze pier. Daarnaast mocht je beslist niet langer dan 50 minuten duiken en uiteraard met niet met minder dan 50 bar naar boven komen. En als je je daar niet aan hield mocht je de 2e duik in de bus wachten.

De eerste duik was niet zo geslaagd. Ik had te weinig lood omgedaan en had moeite met afdalen. Het zicht was slecht en ik moest tegen een forse stroming inzwemmen, wat me veel energie kostte. Bovendien liep mijn masker steeds vol. Ik raakte snel door mijn lucht heen en moest na 30 minuten al naar boven. Door een communicatiestoornis met mijn buddy begonnen we te laat aan de safetystop van drie minuten, waardoor ik met 35 bar uit het water kwam. Dat vonden ze niet zo leuk, de jongens van de duikschool. En terecht. Maar ze waren coulant en ik hoefde de 2e duik gelukkig niet op het strafbankje in de bus door te brengen!

De 2e duik ging stukken beter. Ik had me beter op de situatie ingesteld en bovendien bleek de stroming een stuk minder. Ik kon me eindelijk ontspannen en zag toen pas wat een geweldige plek dit was. Enorme scholen vis, grote groupers, een slapende wobbegong-haai in camouflage-kleuren en een stuk of zes driftig om mij heen zwemmende grijze rifhaaien. En dat allemaal op één duik. De Navy Pier was inderdaad een geweldige duikstek. De volgende dag doken we op de Muiron Islands, die deel uitmaken van het Ningaloo Marine Park. Marjan was ook mee, om te snorkelen. Het zich was matig en er was weinig vis, maar het koraal daarentegen was schitterend en heel kleurrijk.

De twee duikdagen in Exmouth zouden mijn laatste duiken zijn in Australië. Tijd dus voor een algemene conclusie. Het duiken in Australië is duur en commercieel. De boten worden volgepropt, je wordt op commando-achtige wijze het water ingestuurd en je mag nooit langer dan 50 minuten duiken. En het is peperduur. Ik was gemiddeld zo’n 60-70 euro kwijt voor een duik en dat is bijna het drievoudige van wat je er in Egypte voor betaalt, om maar een vergelijking te maken. De duikspullen zien er niet geweldig uit en er wordt soms slordig mee omgegaan. Storend vind ik ook de onpersoonlijke, onverschillige benadering: ze doen bepaald niet hun best je het gevoel te geven dat je een gewaardeerde gast bent. In de communicatie word het accent gelegd op wat niet mag en wat de consequenties zijn als je je daar niet aan houdt. Het duiken zelf is mooi, maar ook weer niet buitengewoon. Geen enkel waarderend woord dan? Jawel, het wrak van de MS Yongala en de Navy Pier zijn superplekken en behoren tot de mooiste duikspots die ik ooit gezien heb.

Liefs Frank