Broodje Aap

Lieve vrienden,

Vlakbij Lombok liggen drie kleine eilandjes naast elkaar, als een parelkettinkje in het diepblauwe water van de Java zee. Eén van die pareltjes is Gili Trawangan, het grootste eiland en ook wel het party-eiland genoemd.Vanwege de paddo's en ander genotsmiddelen, die hier in ruime mate werden genuttigd. Een snelle speedbot bracht ons naar het havenplaatsje van dit ongemotoriseerde eilandje, waar paard en wagen ons stonden op te wachten om ons verder te vervoeren naar het hotel. Van de lawaaierige snelheid van de moderne tijd vertraagden we in een keer naar het langzame ritme van oude tijden. Eindelijk geen geknetter meer van scootertjes, maar slechts het gebries van paarden en het zachte geklop van hun hoeven op de onverharde wegen van Gili.

De koetsier bracht ons naar Savannah Beach, aan de rustige noordkust, ver weg van ‘the village’, op twintig minuten fietsen van het partygebeuren. Een schitterende plek, waar we links de zon onder konden zien gaan achter de Anung vulkaan van Bali en rechts de zon konden zien opkomen boven de Rinjani vulkaan van Lombok. Waar je ‘s ochtends zo vanuit je bedje bijna het water in kon lopen en kon snorkelen in het glasheldere water. Om dan vervolgens je ontbijt te nuttigen op een van overdekte louncheplekken op het strand, waar de zachte kussens uitnodigend voor je klaar lagen.

We waren de enige gasten van Savannah. Het resort was een beetje vervallen, zag er wat verlopen uit en het was onduidelijk wat de Australische eigenaar er nu eigenlijk mee wilde. Laten voor wat het is, er nog een paar laatste centen uit peuren en dan verkopen? Of investeren en het op een hoger niveau brengen? En wat was hij van plan met dat enorme, een op een nagebouwde schip dat in het midden van het complex stond opgesteld? Het leek wel een schip uit een sprookje, alsof een reuzenhand het had opgetild en op deze onmogelijke plek had neergelegd. Een bizarre constructie was het, vermoedelijk ontsproten uit het door paddo’s vertroebelde brein van een ooit op Gili aangespoelde hippie-designer. Een nutteloos en somber stemmend, uit verroest plaatstaal opgetrokken bouwwerk, waarvan de boeg werd gesierd door een zeemeermin die er ook niet al te vrolijk uitzag. Met een achterschip van op elkaar gestapelde bakstenen dat nog steeds dienst deed als kombuis, als de keuken van het resort. Nooit afgestuct, want het grove metselwerk tussen de bakstenen was overal nog duidelijk zichtbaar. Maar de verhoudingen klopten niet, de achtersteven en de boeg van het schip lagen te dicht tegen elkaar aangeplakt. Alsof de ontwerper het tussenschip was vergeten, alsof zijn roes niet lang genoeg geduurd had om ook dit deel in zijn ontwerp op te nemen. Hoe dan ook, dit twintig meter hoge, monstrueuze object was vanaf de zandweg, de 'doorgaande route' duidelijk zichtbaar en trok steevast de aandacht van de spaarzame toeristen die de moeite hadden genomen met de fiets naar de noordkant van het eiland te rijden. Ze stonden meestal pardoes stil op het zandpad, perplex bijna, en legden het vlaggenschip van Savannah vervolgens met de camera vast. Want anders zouden ze dit thuis toch echt niet geloven.

Maar wat hadden we een fantastische tijd in Savannah. Met een geweldige ‘staf’, medewerkers die voor ons renden en vlogen, die ons in de watten legden met heerlijke ontbijtjes en spaghetti bolognese’s tussen de middag. Die direct een koud biertje, een Bintangetje voor je klaarzetten als je verhit terug was komen fietsen van het stadje. En ons dan steevast begroetten met ‘Miss Marjan’ en ‘Mister Frank’. Later, toen bleek dat ik graag een omeletje voor mijn ontbijt nuttigde werd het eventjes 'Papa Omelet'. Nog later maakten ze daar 'Papa Handsome' van, een aanspreektitel die me wel beviel. Tussendoor veegden ze wat bladeren bij elkaar of kortwiekten een half uurtje de bomen, maar liever speelden ze tafeltennis. Of, nog liever, dansten ze op de reggaemuziek die ze draaiden in het kleine barretje aan het zandpad. En ons dan onder aanvoering van Mohammed, ‘Moh’ en Tubbs (hij leek op de zwarte partner van Don Johnson in Miami Vice) vermaakten met hun grappen en grollen. Moh was een ras-entertainer, een van de weinige personen die ik kende die me ’s ochtends vroeg al aan het lachen kreeg. Intelligente, leergierige jongens waren het bovenal, met wie je goed kon praten. Die zich de Engelse taal eigen hadden gemaakt puur door met toeristen te praten.

We deden steeds minder op Gili, vonden al dat we een druk programma hadden als we op één dag naar de laundry moesten, moesten mailen in het internetcafé en ook toch echt nog een keertje die zonsondergang moesten bekijken op het hoogste punt van het eiland. Wat er nooit van gekomen is. En duiken natuurlijk. Meestal deed ik twee ochtendduikjes, vanuit het havenplaatsje. Alle duiksites waren op hooguit tien minuten varen, zoals shark point, waar je inderdaad regelmatig whitetip reefsharks tegenkwam en de Bounty, een wrak dat prachtig begroeid was met koraal en veel kleurrijke vis aantrok. Op een ochtend kwam ik in de buurt van de Bounty een school grote bultkop-papegaavissen tegen, zeker een stuk of vijftien. Grote, ronde vissen van bijna anderhalve meter lengte met een grote bult op hun voorhoofd. Ze graasden en groupe het koraal af en maalden dat fijn met hun tot een soort snavel vergroeide gebit. Je kon het geknars onder water duidelijk horen. Ze deden in uiterlijk en gedrag denken aan buffels in Noord-Amerika die groepsgewijs de prairie afgrazen. Heel bijzonder. Het duiken op Gili was, samengevat mooi en relaxed en het zicht heel goed, maar het was nog steeds niet van Egyptische klasse.

We reden meestal op onze huurfietsen ‘s ochtends naar the village en gingen dan eind van de middag weer terug naar Savannah. De mensen onderweg begonnen ons te herkennen en al gauw werden we iedere keer overal langs de weg begroet. Alsof we een dagelijkse rondgang langs onze groot-familie maakten. We probeerden voor donker thuis te zijn, want er was geen straatverlichting en de kuilen waren verraderlijk en de brokken koraal die her en der verspreid op het wegdek lagen bogen niet echt mee als je er tegenaan reed. En als je dan toch in het donker naar 'huis' moest kon je de fiets gewoon laten staan, hij hoefde niet op slot, en privé-vervoer bestellen. Je bestelde dan geen taxi, maar een paard. Met je mobieltje. En hoe laat je ook terugkwamen, altijd stonden Moh en Tubbs ons dansend en met een grote smile op te wachten.

Moh was geboren op Lombok en had vele omzwervingen gemaakt langs de Indonesische eilanden, op zoek naar werk. Zo had hij op Java op een palmolieplantage bij Surabaya gewerkt. Zwaar werk, maar het grootste gevaar school in de giftige slangen die zich ophielden in de toppen van de palmbomen en tijdens het werk regelmatig naar beneden vielen, soms boven op de hoofden van de arbeiders. In Kalimantan moest hij met een shovel kokosnoten bij elkaar schrapen, op een grote kokosnotenplantage, diep in het regenwoud. Ze kregen hun salaris pas aan het eind van de maand uitbetaald en het groepje van vier arbeiders moest zelf voorraden voedsel en water inslaan voor de weken die ze op de plantage bivakkeerden. Maar na twee weken waren ze door hun voorraden heen en hadden ze noodgedwongen een Oerang Oetang moeten neerschieten, met pijl en boog. ‘Maar dat is toch vreselijk’, riepen wij. ‘But me very hungry, already four days no food. Stomach really hurts”, zei hij, terwijl hij met een pijnlijke grimas over zijn buik wreef. Ze moesten wel. Maar dat nam niet weg dat de aap heerlijk gesmaakt had, zo wilde hij wel toegeven.

Liefs Frank