Dansen met Mohammed

Lieve vrienden,

We hadden de tweede avond afgesproken met Klaas. We hadden hem in Yogya ontmoet en waren hem in Gili bij toeval weer tegen het lijf gelopen. Klaas woonde in dezelfde flat als mijn zoon, in Amsterdam. De wereld is klein. Hij had rechten gestudeerd en zou binnenkort als advocaat beginnen op een advocatenkantoor in Amsterdam. Maar voor hij zich in het strakke pak zou hijsen en juridische kwesties met cliënten zou bespreken wilde hij nog even in een shorty feestvieren op het strand en met andere reizigers lekker lullen over reizen, muziek en goed eten. Voordat hij iedere vrijdag de week op kantoor zou afsluiten met de ’vrijmibo’ (advocatenslang voor ‘vrijdagmiddagborrel’) en zich aan de ‘biba’s’ (‘bitterballen’) te goed zou doen, wilde hij nog een paar weken feesten op Gili. Zich nog te buiten gaan aan paddootjes in de Sunset Bar en tot in de kleine uurtjes housen in de Blue Marlin. Klaas nam het er goed van en ik hoopte voor zijn carrière (en zijn vriendin in Nederland, ahum) dat hij zich nog bijtijds zou weten los te rukken van het goede leven op Gili.

We waren onderweg al regelmatig reizigers tegengekomen die we eerder ontmoet hadden, sommigen zelfs drie keer. Die kans is vrij groot, want vrijwel iedereen volgt de gebaande paden, met de Lonely Planet in de hand. Misschien zou je soms willen dat je de enige reiziger was, ergens zou arriveren waar nog geen andere reiziger je was voorgegaan. Maar waarom eigenlijk? Waarom zou je een plaats van bestemming, een ervaring voor jezelf willen houden? Het is bovendien leuk om westerlingen te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen, prettig om goed met elkaar, in het Engels, te communiceren. Het is op zichzelf niet moeilijk de reisgids in je backpack te laten en het geëffende pad te verlaten. Maar dan moet je je redden in het Bahasa Indonesia, want buiten de toeristenoorden spreekt vrijwel niemand Engels. En ben je gedwongen gebruik te maken van slonzige eetstalletjes op straat en groezelige hotelkamers, waar ook de ‘locals’ zelf gebruik van maken. Wij kozen voor de meer comfortabele reisvariant, waarbij we aan de hand werden genomen door onze papieren gids. Dus kwamen we niet alleen Klaas tegen, maar later ook nog Pat en Stan uit Canada en zelfs een vriendin met wie ik in het verleden regelmatig op fietsvakantie ging in de Benelux en Frankrijk.

Hoe dan ook, we tokten lekker bij met Klaas en verplaatsten ons later op de avond naar de Blue Marlin, waar iedere maandagaavond een house party was. Moh had aangegeven dat hij graag met ons mee wilde als introducé en voor de ingang op ons zou wachten. En daar stond Moh inderdaad al klaar: “Hello Papa Handsome’. Hij liep even weg en kwam vervolgens lachend aanzetten met zijn vrouw, Tubbs, en nog drie andere vrienden. Zo hobbelden we met een grote Indonesische delegatie achter ons aan de Blue Marlin binnen, waar we dansten tot diep in de nacht. Dat wil zeggen, ik danste er vooral met Moh, een geweldige danser. Maar hij was ook onder de indruk van mijn stijl. De volgende dag memoreerde hij mijn stijl en imiteerde hem ook: “I like style Mister Frank. Never seen such a style. It’s like fighting!”

In Gili zijn verreweg de meeste bewoners Moslim. Vijf maal daags brengt de moskee de bewoners hun plichten in herinnering, hetgeen hoorbaar was tot aan onze verre noordkant van het eiland. Toch kun je er alles doen en krijgen wat de Koran verbiedt, zoals een meisje voor de nacht, alcohol, weed, coke en magic mushrooms natuurlijk, paddo’s. Voor het barretje van ons resort stond pontificaal een groot blauw bord met de tekst ‘Bloody, sexy magic mushrooms’. Moh vertelde dat er ooit Australische gasten waren geweest die per se een dubbele portie wilden, ondanks de waarschuwing van Moh dat je dat toch beter niet kon doen. Na een uurtje was een van de Aussies uit zijn bungalow komen stormen, had een paar keer met zijn vuisten op zijn borst geslagen en gebruld: ‘I am King Kong!” Hij was vervolgens, het was midden in de nacht het water in gerend en als een gek in de richting van het rif gaan zwemmen. Moh er achteraan, want dat ging natuurlijk niet goed. Na tweehonderd meter had hij hem ingehaald en wist hij de uitgeputte Aussie met moeite terug te slepen naar het strand. Vanaf dat moment begroetten Mo en ik elkaar steeds als King Kong, door op onze borst te roffelen.

Ik moest natuurlijk zelf ook een keertje aan de paddo’s. Moh had me een afslag naar de hemel beloofd, ‘a shortcut to heaven’. Ik zou er met een raket naar toegebracht worden en ik zou een paar uur later weer met een helikopter terugkeren op aarde. Wauw! Maar het enige wat ik er aan overhield was een onbedaarlijke lachbui, een ouderwetse lachkick, maar dan wel eentje van anderhalf uur. Daartoe aangezet door de grappige danspasjes, kreetjes en strapatsen van Moh. Ik moest tot tranen toe lachen, de servetten konden nauwelijks worden aangesleept. ‘Mister Frank cries when he laughs’, was het de volgende morgen. En iedere keer nadien, als ik ergens om moest lachen kwam Moh of Tubs direct met het servettenmandje aanzetten.

De laatste avond bleven we ‘thuis’, in Savannah. We dansten onder de sterrenhemel op het zachte zand voor het barretje. Moh in zijn rode Bintang T-shirtje, wat hij van ons cadeau had gekregen. Er waren geen wandelaars meer, geen fietsers, geen paard en wagen. Alleen wij, en Bob Marley en UB40. Het was een geweldige avond.

We zouden de volgende ochtend met de boot vertrekken naar Lombok en Moh had Oscar al gereserveerd, om ons weg te brengen naar de haven. Kennelijk een vriendje van hem. Maar de volgende dag was Oscar er niet op het afgesproken tijdstip. We vroegen Moh waar Oscar toch bleef. ‘Oscar, who is Oscar?’, vroeg hij. "Oh, you mean ‘horsecar’". We hadden hem niet goed verstaan! Hij belde en vijf minuten later arriveerde de horsecar.We plaatsten onze bagage in het rijtuig en stapten in. Ook Moh voegde zich bij ons. Er waren een paar forse zweepslagen voor nodig om het paardje met zoveel gewicht in beweging te brengen op het mulle zand. Arm dier.

Toen we bij de haven gearriveerd waren hielp Moh ons met het aan boord brengen van de koffers. We namen afscheid, omhelsden elkaar en we beloofden hem dat we terug zouden komen. We stapten in en keken hem na toen hij over het strand wegliep in zijn rode T-shirt. Ik ging op de achterplecht van het bootje staan en riep naar hem: “Thank you Mohammed, thank you Gili Trawangan!”. Hij draaide zich nog een keer om, liet zijn grote glimlach zien en roffelde nog een keer op zijn borst. En weg was hij, verdwenen tussen de toeristen en de verkopers van t-shirts, zonnebrillen en kralen.

Ik zeeg neer op het bankje van de boot en voelde me leeg. Ik bracht de overtocht in mezelf gekeerd door, in een staat van lethargie bijna. De idyllische vissersbootjes die we passeerden en het uitzicht op de in nevelen gehulde Rinjani-vulkaan gingen grotendeels aan mij voorbij.
Ik werd echter ruw gewekt uit mijn melancholische gemoedstoestand toen we aanmeerden in het haventje van Lombok. Want we werden opeens bestormd door een paar gasten die in een flits onze bagage weggristen en er mee van boord stoven. We schrokken ons rot, maar de schipper stelde ons direct gerust. Dat waren de jongens die onze bagage naar de taxi brachten. En dat kon kloppen, want ik had immers een taxi laten reserveren op Gili, om ons naar Mataram, de hoofdstad van Lombok te brengen.

Ik had me van tevoren afgevraagd of die boodschap goed zou zijn overgekomen, maar toen we van boord stapten stond de chauffeur ons al op te wachten met een bordje met ‘Mister Frank’ er op. Alsof je op het vliegveld opgehaald wordt door de lokale vertegenwoordiger van je touroperator. We wurmden ons door de meute heen, moesten weer uitkijken voor auto’s en scooters en ik moest weer onderhandelen over de prijs die we de bagagejongens moesten betalen voor hun ongevraagde dienst. We stonden, kortom weer met beide benen op de grond. De chauffeur trok fel op, haalde in waar dat eigenlijk niet kon en de uitlaatgassen van het verkeer drongen al snel het interieur van de auto binnen. We waren met andere woorden weer terug in de Indonesische werkelijkheid. Gili leek nu al weer ver weg, een droom. Maar wel een fantastisch mooie droom, een herinnering om altijd te koesteren.

Liefs Frank