Buffelen

Lieve vrienden,

De derde dag gingen we een wandeling maken van twee uur. We zouden downhill lopen, met een gids. Een soort ‘dorpen-en-rijstveldentocht’. Een auto bracht ons naar het hoogste punt, het vertrekpunt. Naar een restaurantje met een terras waar het uitzicht op de vallei grandioos moest zijn. Maar terwijl wij zelf al in het zonnetje zaten, was de mysterieuze vallei beneden ons nog steeds in nevelen gehuld. We besloten de tijd te doden met een kopje Toradja-koffie en zowaar, na een half uur brak de mist in flarden uiteen om vervolgens na drie kwartier geheel te verdwijnen, op de vlucht geslagen door de onbarmhartig fel schijnende zon. Beneden ons ontvouwde zich, als in een sprookje, een weergaloos mooie vallei, met schitterende rijstterrassen die geflankeerd werden door enorme rotsblokken. Rotsblokken die als robuuste wachters de kostbare rijsthalmen op de sawa’s bewaakten. Daar waar de rijstplantjes nog niet boven water waren uitgekomen spiegelde een staalblauwe lucht zich in het gladde water.

We maakten ons met moeite los van dit schitterende plaatje en gingen op pad. De track voerde langs idyllische dorpjes en rijstvelden, waar kinderen in irrigatiekanalen speelden, waar kleurrijke was te drogen was gelegd op grote rotsplateaus, waar een smid het nog zachte metaal van het lemmet van de kris in de juiste vorm sloeg, gehurkt boven een klein, fel vuurtje.

We pauzeerden even in een klein restaurantje, met weer zo’n prachtig vergezicht. Een uitzicht op Rantepaho zelf dit keer, gelegen in de vallei beneden ons. We keken vanaf ons terras geboeid toe hoe een jongeman bij de waterplaats zijn buffel verzorgde, vertroetelde bijna. Hij borstelde en zeepte hem grondig in, met heel veel schuim en spoelde hem daarna weer af met helder water af. Dat deed hij wel drie keer achter elkaar, waarna hij de wasbeurt afrondde door de glinsterende huid zachtjes droog te deppen met een grote handdoek. Daarna was het de beurt aan de tot scherpe punten geveilde horens van het dier, zijn wapen, zijn trots. Hij wreef ze met was in en poetste ze met een zachte doek op, tot glimmens toe. Tussendoor werd de buffel geaaid en kreeg hij klopjes. De buffel liet zich dit alles welgevallen, sterker nog, hij genoot er zichtbaar van, loeide van tevredenheid.

Buffels waren belangrijk voor de Toradja en vormden een grote investering. Er moest vaak meer dan duizend euro betaald worden voor een gezond, jong-volwassen exemplaar. Dat moest terugverdiend worden door buffelgevechten, waar flink op ingezet werd. En een goed verzorgde en gevoede buffel maakte meer kans als winnaar uit de strijd te komen. Als het werk in de arena’s er na jaren op zat, als de sleet er op kwam mocht de buffel nog even van zijn pensioen genieten en voor nakomelingen zorgen. Maar daarna was het ook afgelopen en werd de buffel geofferd tijdens een bruiloft. Zonder mededogen. Dan werd het machtige dier met een flitsende haal van een bloedscherp mes gekeeld, nadat andere handen het dier ooit met een zachte borstel en zeep vertroeteld hadden.

Onze wandeling was uitgelopen, we waren inmiddels al vier uur onderweg. We waren moe, ook al hadden we dan voornamelijk heuvelafwaarts gelopen. We hadden voor ons doen flink gebuffeld, zeg maar. Het liep al tegen het eind van de middag en we besloten het laatste stukje naar Rantepaho te overbruggen achterop een brommertje. Ieder een eigen brommertje, tegen betaling uiteraard, want in Indonesië kost alles geld. Het moet een vreemd gezicht geweest zijn. Twee grote witte Europeanen die hoog uittorenden boven de kleine, donkere chauffeurtjes. Passagiers die met hun gewicht het uiterste vergden van de kleine 50 cc. motoren en daarnaast ook nog voor enige disbalans van de voertuigjes zorgden. Want als het brommertje een helling opreed kwam het voorwiel regelmatig los van het asfalt en moest de bestuurder ver over het stuur hangen om weer met twee wielen op de grond te rijden. We trokken niet alleen de aandacht van vele omstanders, maar ook van andere bromfietsers die lachend naast ons kwamen rijden. Toen we bij een stoplicht moesten wachten waren we inmiddels omringd door een hele zwerm brommertjes. Marjan had er schik in en omhelsde theatraal haar jonge chauffeurtje en riep “I’m your new girlfriend”. Tot grote hilariteit van weggebruikers en omstanders, dat moge duidelijk zijn.

Liefs Frank