Op bezoek bij de Bajo’s

Lieve vrienden,

Af en toe brachten we een bezoek aan de Bajo’s. Zoals het Bajo-dorpje op Hoga-eiland. Op sleeptouw genomen door de twee jongens, die ons over het strand en de smalle paadjes in het palmenbos leidden naar het vissersplaatsje. Waar zeewier te drogen werd gelegd, vis werd schoongemaakt, waar kinderen knikkerden op het onverharde dorsplein. Waar we even uitrustten en probeerden op te gaan in het dorpsleven, in een poging even niet op te vallen en de aandacht te trekken van de bewoners. Waar we verse kokosmelk dronken, van kokosnoten die de jongens zelf uit de boom hadden geplukt. Als apen zo lenig waren ze de boom in geklommen. En met welk een vaardigheid hadden ze het kapmes gehanteerd, waarmee ze de bovenkant van de schedel van de kokosnoot hadden afgeslagen en het witte vruchtvlees hadden uitgeschraapt.

De laatste dag brachten we een bezoek aan het Bajo-dorp van het hoofdeiland. Een dorp in het water, met huizen op palen. We kochten er een tonijn voor het avondeten en liepen vervolgens over de smalle loopplankjes van bamboe tussen de huizen. Sommige plekken in het dorp waren opgehoogd met brokken koraal, daar waar de moskee stond en het schooltje. We liepen het schooltje binnen, waar alleen maar lessenaartjes stonden. Voor de rest was er niets, geen posters, geen kaarten, geen boeken of atlassen, niets. Maar ze volgden in ieder geval onderwijs.

We bezochten Pondak, onze schipper, en zijn familie en kregen thee aangeboden. Het begon te onweren en bliksemen, waardoor we noodgedwongen anderhalf uur in zijn verrasend ruime em smaakvol ingerichte waterwoning moesten schuilen. De deur ging dicht en de luiken voor de ramen gingen naar beneden, om de felle slagregens buiten te houden. We praatten af en toe, met gedempte stemmen en nipten van de hete thee, die heerlijk smaakte. Achterin het huisje lagen mensen languit op de grond te slapen. Er was geen elektra en de kleine, donkere ruimte werd spaarzaam verlicht door een paar flakkerende kaarsjes. Het licht van buiten speelde schitterend door de kleine gaatjes van de gevel van bamboe, als sterretjes in de Melkweg, duizend verlichte speldenknopjes. Het bamboe huisje kreunde af en toe onder de harde windvlagen. Onder ons zagen we door de kieren in de vloer het water dat zachtjes klotste tegen de palen. Het was een heel intieme, sprookjesachtige sfeer, waar we ons met moeite uit wisten los te rukken.

Toen het niet meer onweerde en de ergste regen voorbij was stapten we weer in het bootje van Pondak, het bootje dat ons terug zou brengen naar Hoga-eiland. We moesten daartoe het smalle zeekanaal tussen de twee eilanden overbruggen. Daar waar de stroming sterk was en het water diep. De lucht was nog steeds dreigend, verderop bliksemde het nog steeds. De laaghangende zon zette het water in een zilvergrijze gloed. De zee was onrustig en ons bootje stampte op en neer op de hoge golven. We moesten ons goed vasthouden om niet uit balans te raken. Een heftige overtocht was het, opwindend maar ook wel een beetje eng. Voor mijn voeten, op de bodem van het bootje, lag de tonijn. Hij keek me met één oog aan, met een sardonische grijns rond zijn bek. Alsof hij wilde zeggen: “Ja, nou knijp jíj hem een beetje, he!”

Na een week namen we afscheid van Hoga en van onze Bajo-familie. Met pijn in ons hart. Ze zwaaiden ons op het strand uit. Anna, Ilse, Wia, Papa en Mama en de twee jongens. En wij zwaaiden terug, vanuit Pondak’s bootje, net zolang tot we ze niet meer konden zien. We brachten de bootreis zwijgend door, ieder in zijn eigen gedachten verzonken.
Na een korte vlucht vanaf Wangi landden we weer in Bau Bau. Waar Nuranisa, ons engeltje ons al stond op te wachten en ons al van verre toezwaaide. Het voelde al weer een beetje als thuiskomen!

Liefs Frank