Duik 264

Lieve vrienden,

Ik zweefde door het water, zwom overal naar toe,waarheen ik maar wilde. Moeiteloos, als vanzelf. Ik kon sturen, gewoon door tegen de stroming in te hangen en mijn linker-of rechterschouder even naar beneden te bewegen. Ik hoefde maar te denken om wat lager te zwemmen en ik daalde een metertje. Ik speelde met mijn houding, ademhaling en vinslagen. Alles wat ik wilde lukte: ik kon volkomen stil hangen, zijwaarts langs de steile wand glijden, temporiseren, ja, zelfs koprollen maken en op mijn hoofd ‘staan’. Ik voelde me superman. Die 264 ste duik leek ik voor het eerst het duiken, zwemtechnisch bijna tot in de finesses te beheersen (‘bijna’, want ik kan nog steeds niet goed achteruit zwemmen:)). Die middag in Bunaken had ik voor het eerst alles onder controle. Van de eerste tot de laatste vinslag, van de eerste tot de laatste ademteug. Ik voelde me net zo eufoor als bij die allereerste duik in Turkije, bijna zes jaar gelden, toen ik nog maar net onder water was, maar direct wist: dit wil ik, hier wil ik mee doorgaan. En nu, 263 duiken later, wist ik: hier ga ik mee door tot mijn tachtigste, ik wil duizend duiken maken, als het me gegeven is. Wat een geweldige sport!

Bunaken is een eiland vlakbij Manado, een havenplaats in het noordoosten van Sulawesi. Een schitterende duikplek, met superzicht en een bijzonder gevarieerde flora en fauna. Het eiland is vrijwel geheel omringd door een steile wand, zo diep dat je de onderkant soms niet kunt zien. Een wand waar in de loop van de middag de zon pal op komt te staan, zodat de kleurenpracht van koraal en vis volledig tot zijn recht komt. Een wand waar je heerlijk langs kunt zweven, hangend in de lichte stroming, zodat je de wondere wereld onder water vanzelf voorbij ziet schuiven. Waar je linkeroog op de wand gericht is en waar je met je rechteroog het blauw in de gaten houdt. Want anders zou je de geelvin-tonijnen misschien missen die nieuwsgierig, zonder vrees, rakelings langs je heen zwemmen, of de schildpadden die met trage slagen omhoog zwemmen, het zonlicht tegemoet om weer een ademteug te nemen. Of de rifhaaien, die diep beneden je over de bodem heen en weer slalommen, in die typische haaien-zwemslag en, als ze versnellen, in een flits uit het zicht verdwenen zijn.

Marjan ging ook vaak mee op de boot, om te snorkelen, en zag soms bijna net zoveel als ik, zoals scholen snappers en jackfisk en grote Napoleonvissen. Ze snorkelde dan samen met Jantje, een van de bemanningsleden. En tussen de duiken door vermaakte ze de bemanning met grappen en plagerijtjes, of zette ze tot swingen aan door Michael Jackson te draaien op haar I-podje met externe speakertjes. Ze waren muzikaal, de bemanningsleden, maakten uit alles aan boord ritme en melodie. Marjan vroeg Jantje een keer een gitaar mee te nemen en dat deed hij. Tussen de duiken door tokkelde Jantje op zijn viersnarige speelgoedgitaartje en de bemanning zong mee, meerstemmig. Het gitaartje klonk niet helemaal zuiver meer en af en toe vloog de kapitein vocaal gezien wat uit de bocht, maar toch was het prachtig. Ze zongen vol overgave, op dat kleine bootje, midden op zee. Liedjes vol melancholie, liedjes van weemoed en verlangen. Over Molukse meisjes die naar Nederland gingen en nooit meer terugkwamen, tot groot verdriet van de jongemannen die achtergebleven waren op Ambon. We klapten zachtjes mee op het ritme van de muziek. En ook het bootje wiebelde zachtjes mee, op het ritme van de golven. We genoten, het was mooi, sereen.

Na de twee duiken die we steevast deden op een dag konden we altijd rekenen op het comfort en de goede sfeer van het resort waar we verbleven. En op het aangename gezelschap van het Nederlands echtpaar wat we daar ontmoet hebben. Fijne mensen, die we ooit nog eens hopen terug te zien. We hadden, kortom een geweldige week in Bunaken, een fantastische afsluiting van acht weken Indonesië.

Liefs Frank