On the waterfront

Lieve vrienden,

De aanblik van Coron, waar we acht uur later arriveerden, was wat chaotisch, de ‘waterfront’ oogde slordig. Ons hotel lag op de pier waar ook de boot afmeerde. Handig en slim, want alle passagiers liepen automatisch langs de receptie van het hotel. Maar het havenbuurtje waar ons hotel deel van uitmaakte was wel heel shabby, met scheve huisjes van bamboe op kromme paaltjes in vuilbruin water. Een soort krottenwijk op het water.

Maar ook ons hotel, ‘Seadivers’ had zijn beste tijd gehad. Zoals de Engelsen zouden zeggen: ‘time hasn’t be so kind to Seadivers’. We hadden geen balkon, alleen maar een klein raam zonder hor. Als we het raam openden drong afwisselend een soort rioollucht en een frituurlucht onze kamer binnen. De grote ventilator van het restaurant beneden ons sloeg om de tien minuten met een harde klap aan. De muren waren van bordkarton en ik kon de gesprekken van mijn Engelse buren links goed volgen, terwijl mijn Franse buurman ter rechterzijde steeds vochtig hoestte, alsof hij aan een moderne variant van kinkhoest leed. Het was bloedheet op die kamer, ondanks de ventilator die we vlak bij ons voeteneind hadden geplaatst en in de hoogste stand hadden gezet.

Het oogde en voelde allemaal wat viezig. Ik weet niet hoe het komt, maar in sommige hotelkamers blijf ik op slippers lopen, zonder een duidelijk aanwijsbare reden. Ik was beducht op kakkerlakken, we hadden er in voorgaande hotels al genoeg gezien. Van die grote jongens, die uit je toilettas schieten, als je ’s nachts moet plassen en het licht van de badkamer aandoet. Maar in plaats van een kakkerlak kregen we een rat, een grote grijs-bruine rat. Ik zag hem op bed zitten toen we naar onze kamer terugliepen en de deur openden. Hij schoot weg, in paniek, eerst richting plafond en toen weer terug, onder het bed. Marjan dook de badkamer in en ik snelde naar de receptie, vragend om een rattenverwijderaar. Gewapend met een bezem speurde deze stoere Filippino even later alle hoeken en gaten af, maar zonder resultaat. Waarschijnlijk was het beest via het open raam, waar hij vermoedelijk ook vandaan gekomen was, weer naar buiten gevlucht. Hoe dan ook, ik had het even helemaal gehad met Seadivers, wilde eigenlijk meteen vertrekken. Ik liet mijn pizza halverwege staan en dronk zelfs mijn glas wijn niet op. Nou, dan kun je bij mij wel van een slecht humeur spreken. Marjan weerhield me ervan onmiddellijk mijn biezen te pakken en kwam op het idee om onze klamboe op te hangen. Niet vanwege de muggen, die waren er niet, maar om ‘s nachts een eventuele direct-lijfelijke confrontatie met die grijsbruine viezerik te vermijden.

Maar na verloop van tijd begon het te wennen, Seadivers. Dat kwam ook omdat het een heel levendig hotel was, met duikers van over de hele wereld. Uit Singapore, Hong Kong, Tokyo, Amerika, overal kwamen ze vandaan. Zeer uiteenlopende types ook, die allemaal naar Coron waren gekomen omdat het de wrakkenhoofdstad van de Filippijnen is, waar meer dan tien Japanse schepen op de zeebodem liggen. Op een ‘beduikbare’ diepte van zo’n dertig-veertig meter bovendien. Bevoorradingsschepen die in 1944 door de Amerikanen naar de diepte waren gebombardeerd met als doel de Pacifische oorlog sneller te kunnen beëindigen.

Maar Seadivers bleek ook een soepel lopende organisatie met heel vriendelijke en attente medewerkers,die ook onderling heel veel plezier hadden. Waar je op ieder moment van de dag kon eten, terwijl je een prachtig uitzicht had op het haventje en de eilanden in de baai van Coron. En iedereen kon observeren (en van commentaar kon voorzien), altijd al een hobby van ons geweest. Na een tijdje vond ik ons hotel niet shabby meer, maar ‘authentiek’, het buurtje aan het water niet meer rommelig maar ‘idyllisch’. Je moet ieder hotel een kans geven, eigenlijk.

Na twee nachten ging de klamboe weer in de koffer en kakkerlakken hebben we ook niet gezien. Maar mijn slippers bleef ik aanhouden.

Liefs Frank