Over vleermuizen en hamlappen

Lieve vrienden,

Van Hervey Bay naar Airlie Beach, gateway to the Whitsundays. Ook zo’n bestemming die je volgens de gidsen eigenlijk niet mag missen. Een eilandengroep vlak voor de kust, met prachtige baaien, hagelwitte stranden en azuurblauw water. Je kunt één- of meerdaagse excursies naar de eilandengroep maken, met een motorboot of met een zeilboot. En ondertussen duiken, snorkelen, zwemmen of zonnebaden. Maar wij hebben er uiteindelijk niet voor ingetekend. Want wat was het een kermis daar, in Airlie Beach. Een grote, lawaaiige kermis, met bars, discotheken en biertuinen. Imponeergedrag van jongemannen met goudkleurige kettinkjes, in krappe mouwloze t-shirtjes, die ‘s avonds laat nog een zonnebril droegen en zich in gezelschap wisten van zwaar opgemaakte en geparfumeerde jongedames. Guards bij de ingang van de biertuin, die om je ID vroegen om te controleren of je al 21 was. Wij werden vanzelfsprekend door de alcoholpolitie met rust gelaten, maar het tekende wel de sfeer. En ondertussen werden er busladingen tegelijk vol backpackers uitgespuwd.
Met een klein beetje fantasie waande je in Lloret de Mar of Blanes.

En dan moesten we ook nog een nacht doorbrengen in een benauwde, vieze en desalniettemin dure kamer van het plaatselijke youth hostel. Ik probeerde me over de eerste nogal weerzinwekkende indruk van het plaatsje heen te zetten, want ik kwam per slot van rekening voor de Whitsundays, niet voor Airlie Beach zelf . Maar toen ik voorzichtig informeerde naar zeil- en duiktochten werd ik geconfronteerd met torenhoge prijzen en overvolle boten. Duiken was zeker mogelijk maar dat kostte 65 dollar voor een duik van een half uur. En ik moest binnen een kwartier beslissen, want anders verviel dit ‘offer’. Ik zei dat ‘ik het met mijn vrouw wilde bespreken’ en maakte me schielijk uit de voeten. We hebben het één nacht uitgehouden, in onze jeugdgevangenis en zijn de volgende morgen in alle vroegte vertrokken. Geen Whitsundays dus voor ons. Jammer, maar we zullen nog genoeg hagelwitte stranden en azuurblauwe wateren zien deze reis.

Onze volgende bestemming was Ayr, waar ik een duik zou gaan maken op het wrak van de Yongala, een top-duiklocatie. We zouden dat niet in een dag redden, dus zochten we eind van de middag naar een campervan park, langs de weg, waar ook cabins verhuurd zouden worden. We draaiden het ‘Clairview Holiday Park’, een verstild, beetje shabby park aan een verlaten strand. We kregen de sleutel in handen van een stacaravan en tekenden bij de madam meteen maar in voor het gastendiner om 18.30 uur. Voor 12 dollar per persoon. Nou ja, ‘gastendiner’ was wellicht iets te veel eer. We kregen een groot wit bord aangereikt, met een kwak aardappelpuree uit een pakje, doperwtjes en worteltjes uit een blik en twee enorme lappen gekookte ham die zwaar over de randen van het bord naar beneden bungelden. Ronde, roze lappen, omringd door dikke randen doorzichtig-bruine reuzel. Veerkrachtig, centimeters dik vlees, waar je met moeite je mes in kon zetten. Met een verlept schijfje ananas er op, aan de randen al uitgehard en bruin geworden. Het smaakte erg naar, wat zal ik zeggen, varken. Marjan liet de hompen vlees al na één hap liggen en bedekte de dikke plakken discreet met servetten. Daar had ze overigens wel een servet of zes voor nodig. Ik heb het merendeel van mijn portie glimlachend opgegeten (“mmmmm, best lekker hoor, je moet gewoon niet aan zo’n beest denken”), want mij is geleerd op te eten wat je op je bordje krijgt. Maat eerlijk gezegd ben ik ook een beetje het type dat het gênant vindt als je iets zo overduidelijk niet lekker vindt en dat je je dan je misschien zelfs wel moet verantwoorden naar de gerant. Tsja. Maar daarover hoefde je bij deze madam geen zorgen te maken. Ze pakte het bord van Marjan op, keek even onder de laag servetten en liep vrolijk terug naar de keuken.

We ontmoetten een leuk stel, zij Nederlandse, hij Belgisch (“Ik ben geen Belg, ik ben een Antwerpenaar”). Ook weer zo’n kleine ontmoeting, waarvan we er al zoveel gehad hadden deze reis. Mensen die je nadien hoogstwaarschijnlijk nooit meer zult zien. Met wie je geen adressen uitwisselt. Maar daar moet je ook niet dramatisch over doen. Het gaat er om dat je van het gesprek zelf geniet, de contacten koestert op het moment zelf. En dat je een mooie herinnering meeneemt. Het zijn ontmoetingen die je reis meerwaarde geven.

Later schoof de patron ook nog aan. Het gesprek kwam al weer snel op de enge beesten van Australië. Het deed hem allemaal niets, zei hij. Behalve de vleermuizen, “These xxxxxxx animals are the real bastards in this country. Ze dragen vier soorten virussen, die allemaal een fatale afloop kennen. Ze poepen op het fruit, dat vervolgens wordt opgegeten door de paarden, de paarden worden ziek en via hun ontlasting worden ook mensen besmet. En die gaan uiteindelijk allemaal dood, want er is niets tegen te doen. Geen vaccin, geen medicijnen, niets”.

We waren ze al vaak tegengekomen onderweg, vleermuizen. In Hervey Bay trok iedere avond, stipt om zeven uur een zwerm van duizenden vleermuizen over, soms wel een kwartier lang. Zo veel, dat de hemel er door verduisterd werd. Fascinerend, maar ook een beetje beangstigend. Je kreeg visioenen van een angstaanjagende Hitchcock film. Ook hier, in Port Douglas, waar we zitten op het moment dat ik dit schrijf vliegen ze rond. Geen kleine, schattige beestjes, maar Vliegende Honden, joekels van beesten met een vleugelspanwijdte van zekere dertig-veertig centimeter. “Maar, zo vervolgde de patron, de Australische regering beschermt de vleermuizen, God mag weten waarom. Wat mij betreft worden ze allemaal afgeschoten. En ik sta vooraan om mee te schieten“.

Ik sliep onrustig die nacht. Ik droomde van Vliegende Honden die zich met ontblote, dracula-achtige tandjes te goed deden aan enorme hamlappen. En vervolgens onze fruitschaal onderpoepten.

Liefs Frank