Het engeltje van Bau Bau

Lieve vrienden,

“Begrijp je nu waarom ik hier zo lang ben blijven hangen?”, zei Anna met een grote grijns, terwijl we aan boord klommen van het kleine motorbootje. Ik had zojuist een schitterende duik gemaakt op het Outer Reef in het Wakatobi Marine Park in het zuidoosten van Sulawesi. Gezwommen rond een zogenaamde ‘pinnacle’, een schitterende pilaar van koraal die oprees uit de diepte, midden op zee. We waren diep begonnen en hadden er rondjes omheen gedraaid, steeds wat hoger. En ondertussen gefascineerd het schitterende koraal en de rifvissen in de meest fantastische kleuren in ons opgenomen.

Ik had gedoken met Anna, een Nederlandse vrouw die al vijftien jaar in dit deel van Sulawesi woonde. Haar adres had ik gekregen van een Française, die we ontmoet hadden op de duikboot in Komodo, op de ‘live-aboard’. Ze had me verteld over Anna, die op Hoga-eiland een duikschooltje runde, maar daar ook allerlei educatieve projecten had opgezet. Ik had later de website van haar stichting bekeken en was geïntrigeerd geraakt. Wat deed een Nederlandse vrouw in zo’n verre uithoek van Indonesië, wat dreef haar? Kortom, ik wilde haar wel een keer bezoeken en meer over haar en over haar projecten te weten komen. En ik wilde daar ook duiken natuurlijk, want Wakatobi moest een van de mooiste duikgebieden van Indonesië zijn.

Ik mailde haar en we waren welkom. Dus stapten we bij Makassar-airport uit de Bingtang Prima om het vliegtuig te nemen naar Bau Bau. Daar stapten we over op een propellertje naar Wangi-eiland, waarna we ons tenslotte met een klein bootje lieten afzetten op Hoga-eiland. We waren uiteindelijk ruim twee dagen onderweg. Want een verre uithoek was het zeker.

‘You want taxi sir?”. Daar gingen we weer, weer dat belaagd worden door taxichauffeurs, weer dat onderhandelen. We waren zojuist uit het vliegtuig gestapt in Bau Bau en hadden direct aan de balie een vliegticket gekocht voor het traject Bau Bau-Wangi, de volgende dag. En we waren doodmoe, vies en plakkerig. De agressieve chauffeurs vroegen exorbitante prijzen. We wilden afdingen, maar ze gaven geen duimbreed toe. Onze irritatiegrens was snel bereikt en we weigerden domweg op hun aanbod in te gaan. We besloten te wachten en gingen demonstratief zitten, in de veronderstelling dat ze na verloop van tijd wel over de brug zouden komen. Wat niet gebeurde, want zij dachten vermoedelijk precies hetzelfde. ‘Hoe moeten die toeristen anders in het stadje komen’, zouden ze ongetwijfeld hebben gedacht, want openbaar vervoer was er niet. Dat leek dus een vervelende patstelling te worden, maar na een minuut of tien stapte er een jongedame op ons af, dezelfde die ons aan de balie het vliegticket had verkocht. Ze was heel fijntjes gebouwd, had een schitterend, lief gezichtje en droeg een hoofddoekje. Een engelachtige verschijning. Zij bood ons glimlachend een lift aan en ging ons voor naar haar auto, de taxichauffeurs verbouwereerd en met open mond achter ons latend. Ik kon het niet laten zachtjes ‘lekker puh’ tegen ze te zeggen. We stapten in en lieten ons in een luxueuze airconditioned Japanner door haar vervoeren naar ons hotelletje. Ze stelde zich voor, Nuranisa heette ze. Ze was onze redding, ons geschenk uit de hemel, ons engeltje.

Maar de homestay die we op het oog hadden bleek een buitengewoon smerig onderkomen te zijn. We waren inmiddels wel wat gewend, maar dit kon echt niet. Maar Nuranissa schoot ons wederom te hulp, want ze bood aan te overnachten in haar eigen hotel. Gratis, ook dat nog. Uiteraard gingen we daar dankbaar op in en installeerden ons op onze kamer. We pakten een douche, gingen nog wat eten en kropen vervolgens moe maar toch nog voldaan onder de lakens.

De volgende morgen werden we al weer vroeg opgepikt door Nuranissa, want we waren uitgenodigd voor een bezoek aan een bevriende familie van haar. Het bleek een voorname familie te zijn, met een heel gedistingeerde man en vrouw. Ze waren afstammelingen van de sultan van Batun en ze behoorden tot de notabelen van het stadje, zo hoorden we later. Ze waren al lang op de hoogte van onze komst in Bau Bau, via Nuranisa, maar ook via Anna, die zij heel goed kenden. De tam tam werkte heel goed in Bau Bau.
We zaten op een enorme bank waar we diep in wegzakten en keken uit op een binnenplaatsje met tropische planten en bloemen. Er stonden grote donkerbruine dressoirs en boekenkasten tegen de muren. Aan het plafond hingen grote ventilatoren die langzaam draaiden. Het was er heerlijk koel. We dronken koffie uit keurige witte kopjes, die uitgeserveerd werd door een bediende die op pantoffels zachtjes aanschuifelde over de gladgelakte mahoniehouten vloer.

Dit was niet zomaar een bezoekje, we waren op audiëntie. Dit was niet gewoon een praatje, dit was een conversatie. Een gesprek op niveau, met een gastheer en gastvrouw die in uitstekend Engels vertelden over hun twee zoons die studeerden aan de universiteit van Jakarta. En over hun werk uitwijdden. Hij was notaris en zij doceerde Engels aan de plaatselijke universiteit. Ze gingen regelmatig op vakantie in Europa en binnenkort ging zij een aantal weken voor een cursus Engels naar Chicago. Ze waren ook nog eigenaar van een aantal resorts, waaronder het resort op Hoga-eiland, waar Anna bivakkeerde en haar duikschooltje had ondergebracht.

We namen na een uur afscheid en bedankten voor de gastvrijheid. We begaven ons naar het vliegveld, maar maakten eerst nog een tussenstop bij het oude fort, strategisch gelegen bovenop een heuvel. Waar ooit Nederlandse kanonnen hadden gebulderd om de Portugese vijand op afstand te houden. We keken door de kanonsgaten en genoten van het uitzicht. Een betoverende blik op de blauwe baai van Bau Bau.

Liefs Frank