Crew Only

Lieve vrienden,

Bau Bau had nog niet zo lang een vliegveld. En een vliegveld was toch hét teken van vooruitgang, hét symbool van beschaving, hét ultieme kenmerk van de moderne tijd. Daar waren ze zichtbaar trots op in Bau Bau en iedereen liep daar dan ook heel gewichtig en voornaam te doen. Zoals de ‘security-officer’ die de scan (ja, daar ook al) bediende en de inhoud van onze koffers controleerde. We hadden even op hem moeten wachten, want hij lag buiten onder een boom te slapen, toen wij naar de ingang van het luchthavengebouwtje liepen, door iemand op de schouders getikt en was vervolgens opgesprongen. Hij zette de band in beweging en trok opeens een heel bedenkelijk gezicht, want de röntgenstralen hadden een fles in mijn ruimbagage gedetecteerd, mijn flesje Arak-rijstwijn. Ah, dat kon zomaar niet natuurlijk en hij onderwierp de fles minutenlang aan een uiterst nauwkeurig onderzoek. Toen hij zich er uiteindelijk min of meer van vergewist had dat de eigenaar van de fles er toch echt geen andere bedoeling mee kon hebben dan zichzelf ’s avonds van een welverdiend neutje te voorzien, gaf hij het groene licht aan de fles. Maar niet nadat hij er vele lagen dikke tape overeen geplakt had, want helemaal zeker van zijn zaak was hij nog steeds niet.

Ons vliegtuig had vertraging, daar kon zelfs ons engeltje niets aan veranderen. Dus verbleven we twee uur in de wachtruimte, een kleine benauwde ruimte van vijftien bij twintig meter, waar om de vijf minuten werd omgeroepen dat het vliegtuig vijf minuten vertraging had. Keihard, het spetterde werkelijk uit de speakers. Nu was dat ook wel nodig, want in de ruimte naast ons waren ze bezig de wachtkamer uit te breiden. Hier werd gewerkt aan de uitbreiding van Bau Bau-airport! Er werd gebikt en gehamerd bij het leven en er dreven grote, door het binnenvallende zonlicht verlichte wolken stof en gruis onze ruimte binnen, nauwelijks gehinderd door het sjofele, slordig gedrapeerde plastic doekje dat onze ruimte moest afschermen van de bouwplaats.

Maar niemand die er zich iets van aantrok, ook het personeel niet. Zoals de twee geüniformeerde jongedames die met blote voetjes, hun pumps opzijgeschoven achter kleine bureautjes zaten en daar airporttax-kaartjes verkochten. Hooguit enkele tientallen kaartjes per dag schatte ik, want er landde slechts tweemaal daags een vliegtuigje. En dus volop tijd overhielden om hun nagels te lakken, hun gezicht te poederen, aan elkaars haren te plukken, met hun vingers rijst uit kartonnen bakjes te eten (‘of ik ook wat wilde?’, ‘nee danku’). Ze giechelden en lachten dat het een lieve lust was. Ze hadden elkaar veel te vertellen en af toe sloot zich een andere dame bij het gesprek aan, die zich tien meter verderop opgesteld had achter een soort spreekgestoelte. Gestoken in weer een ander uniform. Ik vroeg aan een paar mensen wat haar functie dan wel was, maar niemand die me dat kon verduidelijken. Ze had wel een aanstekelijke lach, onze katheder dame.

De aanduidingen in de hal waren ook grappig. Zoals die van de WC, waar ‘V.I.P.’ op stond. Of de klapdeurtjes aan de zijkant van het check-in countertje, waar met de hand ‘crew only‘ op geschreven was. Terwijl de driehoofdige bemanningen van de twee vliegtuigjes die Bau Bau Airport dagelijks aandeden toch echt gewoon aan boord bleven.

Opeens grote opwinding. Het vliegtuig was geland! We stonden op en lieten onze tickets zien, aan ons engeltje. De tickets die ze zelf voor ons uitgeschreven had. Van die mooie ouderwetse vliegtickets met carbonvelletjes en veel stempels, waar krijg je ze nog. We namen een heuse instapkaart in ontvangst en bedankten haar nogmaals hartelijk voor alle goede zorgen. We liepen het vliegtuigtrapje op, keken om en zwaaiden nog een keer naar Nuranisa. Bovenaan de trap werden we persoonlijk welkom geheten door de voltallige bemanning. We hadden er zin in. Wakatobi here we come!

Liefs Frank