Hoga-eiland

Lieve vrienden,

We vlogen laag over een prachtige eilandengroep, de meesten zonder een teken van bewoning. Ze zagen er schitterend uit van boven, groene palmeneilanden in een azuurblauwe zee, omzoomd door riffen waar het donkerblauw overging in het turqouise. Wat vind ik dit toch altijd een geweldig plaatje, het ultieme bounty-gevoel.

Nadat we op Wangi-eiland geland waren, werden we opgewacht door iemand die zich als Pondak voorstelde. Hij was ‘gestuurd’ door Anna. We reden naar het kleine haventje, waar we overstapten op zijn bootje. Een wiebelig bootje, met, naar we hoopten een standvastige schipper. Minpuntje was dat het roertouw brak, tot drie keer toe. Waardoor we een tijdlang alleen maar rondjes vaarden, boven een diepblauwe zee en zelfs een tijdje stil lagen. Een roerloos schip op een roerloze zee. Want er waren gelukkig nauwelijks golven. Maar het was desondanks niet echt een situatie waar je Marjan gelukkig mee maakt. ‘Dat doe ik dus niet meer, dat begrijp jij toch ook wel’, was een van haar minst hevige commentaren die ze op mij afschoot. Toch zette Pondak ons uiteindelijk veilig en met droge kleren aan af op Hoga-eiland waar we werden opgewacht door de staf. We installeerden ons in onze bungalow, met uitzicht op zee. We zouden een week lang van dat prachtige uitzicht genieten.

De bungalow was basic en de voorzieningen in het resort beperkt. Maar dat was juist de charme. Het was geweldig om je te wassen met brak water, dat iedere dag uit een diepe put in het koraal werd geschept en overgeheveld naar een grote ton in onze ‘badkamer’, onze mandi. Waar we dan douchten door het water met een kannetje uit de ton te scheppen en over onze hoofden uit te storten. ’s Avonds staken de twee jongens de olielampjes in onze bungalow aan, want er was geen elektra. En als we er ’s nachts uit moesten om te plassen, ging het olielampje mee. Om vijf uur ’s ochtends werden we dan eventjes wakker, als onze ton werd aangevuld en onze mandi geveegd werd. Om dan weer in slaap te vallen tot zeven uur. We aten drie keer per dag, we lazen een boek in onze hangmat, deden eind van de middag een dutje onder de klamboe. En ik dook natuurlijk, twee duiken per dag. Het was, kortom een heerlijk ritme.

Tussendoor praatten we veel, met Ilse, de enige andere gaste in het resort, en met Anna natuurlijk. Over haar stichting die een schoolboot financierde, waarmee dagelijks de kinderen van de kleinere eilanden werden opgehaald en naar het schooltje op het hoofdeiland werden bracht. Een geweldige vooruitgang voor de plaatselijke Bajo-gemeenschap. Over de schoolbibliotheek die ze had opgezet en over de lesmethoden en andere educatieve materialen die ze had aangeschaft. En over het leven van de Bajo zelf, de oorspronkelijke zeenomaden van Sulawesi, die nu grotendeels in vaste huizen boven het water verbleven. Daar kon ze met veel passie over vertellen, bij die mensen lag haar hart. Dat ging soms heel ver, zoals die jongen met een tumor op zijn voorhoofd. Ze had geld ingezameld voor de operatie en had vervolgens wekenlang naast zijn bed gewaakt en voor hem gezorgd. Anna had in vijftien jaar heel veel respect opgebouwd, genoot een enorme status binnen de Bajo-gemeenschap. Anna wás iemand in Wakatobi.

De staf van het resort was geweldig. Wia die fantastisch kon koken en fabuleus was met tonijn, waar ze de meest geweldige culinaire dingen mee deed. Die je mobieltje oplaadde in het enige stopcontact in het resort. Die de omslagdoek van Marjan naaide als er een gaatje in zat. Ze deed het allemaal voor je. De twee jongens die onze ouderwetse olielampjes vulden en aanstaken, maar het licht van de moderne tijd wel degelijk gezien hadden. Toen ik zat te klooien met mijn mobieltje zei een van hen, bijna misprijzend: ”Je kunt ook veel beter een BlackBerry nemen”. ‘Papa’ die altijd half rechtop op de smalle leuning van het restaurantje lag en alles in de gaten hield, die ons dag en nacht bewaakte. ‘Mama’ die op de achtergrond, buiten de schijnwerpers een onmisbare rol vervulde in het huishouden van het resort. Het voelde allemaal heel vertrouwd aan, alsof we deel uitmaakten van een grote familie, een Bajo-familie.

Liefs Frank