Rastaman
Door: marjanenfrank
Blijf op de hoogte en volg marjan en frank
27 Mei 2010 | Filipijnen, El Nido
Lieve vrienden,
Op Bohol, op Alona Beach dook ik vier dagen met Steve, een Amerikaan en met Tim en Tracey uit London. De duikstekken waren super, bijna ‘Bunaken-kwaliteit’. Maar het duiken was er ook zo plezierig omdat het goede, ervaren duikers waren. Je hebt dan ongeveer hetzelfde luchtverbruik, zodat je gelijktijdig de duik kunt beëindigen en bovendien weet je, vooral als je elkaar iets langer kent dat je in noodsituaties op elkaar kunt rekenen. Je botst niet voortdurend tegen elkaar op en dat is vooral prettig tijdens ‘driftdives’, duiken met de stroming mee, als je goed je positie moet bewaken ten opzichte van het koraal en ten opzichte van elkaar. Want voor je het weet drijf je te ver van elkaar af of kom je juist veel te dicht bij elkaar.
Stromingsduiken zijn heerlijk. Je kunt lekker tegen de stroming in hangen, op een positie blijven en op je gemakje dat roze en wit gestippelde dwergkrabje bestuderen dat een zweepkoraal, een stengel van soms meerdere meters lengte tot zijn habitat heeft uitgekozen en zijn hele leven zachtjes met zijn gastheer in de stroming meezwiept, in een eindeloos, zich steeds herhalend ritme. Je hebt wel een vergrootglas nodig, want het minuscule diertje heeft exact dezelfde structuur en kleur aangenomen als de zweepkoraal en gaat dus vrijwel helemaal op in zijn omgeving. Maar het is ook heerlijk om ‘rechtopstaand’ en met gekruiste benen je mee te laten drijven met de stroming, terwijl je ondertussen een wereld van vormen en kleuren aan je voorbij ziet komen. Alsof je zit te kijken naar een documentaire op televisie van Jacques Cousteau, maar dan ‘real live’.
Je kon met Tim, een buschauffeur op een Londense dubbeldekker heel erg lachen, zowel boven als ónder water. Als hij tijdens het duiken achter het stuur kroop van een afgezonken autobus bijvoorbeeld en dan met de muis van zijn handpalm en gespreide vingers net deed alsof hij toeterde op de claxon in het midden van het stuur. En dan demonstratief uit het open zijraam naar achteren keek, om te zien of de weg vrij was, onderwijl zogenaamd met forse slagen draaiend aan het met koraal begroeide stuur. Of nonchalant leunde op de reling op het achterdek van een scheepswrak, handje onder de kin en teugjes nemend van ee denkbeeldige sigaret, als een passagier die voor zich uitstaart, de blik gericht op de horizon, op de oneindige zee. Tim, die als de stroming heel hevig was een Superman positie aannam en dan naar je toeschoot, om je te redden uit ‘je benarde situatie’. Nadeel van al zijn grappen en grollen onder water was dat mijn masker steeds volliep, als ik moest lachen.
Tim was sowieso een markante verschijning, met zijn lange rastahaar, eenentwintig jaar niet meer geknipt. Bij elkaar gebonden in een pluizige vlecht die reikte tot aan zijn kuiten, met aan het eind een soort bol van opgeknoopt haar. Meestal stopte hij zijn staart weg onder zijn loodgordel, want hij wilde niet overal achter blijven hangen tijdens het duiken. Maar soms liet hij hem ook vrij hangen, zodat de staart achter hem aanzweefde. Als een soort dikke visdraad, met het bolle eind als een stuk aas. Want zo probeerde hij ‘de vissen te lokken’, zei hij.
We trokken een paar dagen met elkaar op, met Tim en Tracey en konden ook gezellig over andere dingen praten dan alleen duiken. Onder het genot van een biertje, op een van de vele strandterrassen die Alona-beach rijk was. Ondertussen kijkend naar de ondergaande zon en de bootjes in de baai. En steeds hadden we het weer over de Chocolate Hills, wanneer we die nu toch eindelijk eens een keer zouden bezoeken. Want dat was ook voor hen een reden geweest om naar Bohol af te reizen. Maar steeds stelden we het weer uit, kozen we toch maar weer voor een dagje duiken. Tot het niet meer ging, tot we niet langer op Bohol konden en wilden blijven hangen. We hebben ze nooit gezien, de chocolade-heuvels. Een goed excuus om een keer terug te gaan naar Bohol, naar Alona beach.
We namen samen met Tim en Tracey de boot van Bohol naar Negros, een grote torpedoboot-achtige ferry met zware motoren, die zich in een kaarsrechte lijn dwars door de golven heen ploegde, alsof ze er niet waren. Ik zat er meer op mijn gemak dan tijdens onze voorlaatste overtocht, met het speelgoedbootje, kan ik verzekeren. In de haven pakten we twee tricycles om ons naar ons hotel te brengen, achter elkaar aanscheurend en elkaar inhalend. Wij en de chauuffeurs hadden de grootste lol. We gingen die avond samen uit eten, dronken nog een borrel en namen toen afscheid. En hoe afscheid nemen voelt hoef ik niet meer te vertellen.
Liefs,
Frank
Op Bohol, op Alona Beach dook ik vier dagen met Steve, een Amerikaan en met Tim en Tracey uit London. De duikstekken waren super, bijna ‘Bunaken-kwaliteit’. Maar het duiken was er ook zo plezierig omdat het goede, ervaren duikers waren. Je hebt dan ongeveer hetzelfde luchtverbruik, zodat je gelijktijdig de duik kunt beëindigen en bovendien weet je, vooral als je elkaar iets langer kent dat je in noodsituaties op elkaar kunt rekenen. Je botst niet voortdurend tegen elkaar op en dat is vooral prettig tijdens ‘driftdives’, duiken met de stroming mee, als je goed je positie moet bewaken ten opzichte van het koraal en ten opzichte van elkaar. Want voor je het weet drijf je te ver van elkaar af of kom je juist veel te dicht bij elkaar.
Stromingsduiken zijn heerlijk. Je kunt lekker tegen de stroming in hangen, op een positie blijven en op je gemakje dat roze en wit gestippelde dwergkrabje bestuderen dat een zweepkoraal, een stengel van soms meerdere meters lengte tot zijn habitat heeft uitgekozen en zijn hele leven zachtjes met zijn gastheer in de stroming meezwiept, in een eindeloos, zich steeds herhalend ritme. Je hebt wel een vergrootglas nodig, want het minuscule diertje heeft exact dezelfde structuur en kleur aangenomen als de zweepkoraal en gaat dus vrijwel helemaal op in zijn omgeving. Maar het is ook heerlijk om ‘rechtopstaand’ en met gekruiste benen je mee te laten drijven met de stroming, terwijl je ondertussen een wereld van vormen en kleuren aan je voorbij ziet komen. Alsof je zit te kijken naar een documentaire op televisie van Jacques Cousteau, maar dan ‘real live’.
Je kon met Tim, een buschauffeur op een Londense dubbeldekker heel erg lachen, zowel boven als ónder water. Als hij tijdens het duiken achter het stuur kroop van een afgezonken autobus bijvoorbeeld en dan met de muis van zijn handpalm en gespreide vingers net deed alsof hij toeterde op de claxon in het midden van het stuur. En dan demonstratief uit het open zijraam naar achteren keek, om te zien of de weg vrij was, onderwijl zogenaamd met forse slagen draaiend aan het met koraal begroeide stuur. Of nonchalant leunde op de reling op het achterdek van een scheepswrak, handje onder de kin en teugjes nemend van ee denkbeeldige sigaret, als een passagier die voor zich uitstaart, de blik gericht op de horizon, op de oneindige zee. Tim, die als de stroming heel hevig was een Superman positie aannam en dan naar je toeschoot, om je te redden uit ‘je benarde situatie’. Nadeel van al zijn grappen en grollen onder water was dat mijn masker steeds volliep, als ik moest lachen.
Tim was sowieso een markante verschijning, met zijn lange rastahaar, eenentwintig jaar niet meer geknipt. Bij elkaar gebonden in een pluizige vlecht die reikte tot aan zijn kuiten, met aan het eind een soort bol van opgeknoopt haar. Meestal stopte hij zijn staart weg onder zijn loodgordel, want hij wilde niet overal achter blijven hangen tijdens het duiken. Maar soms liet hij hem ook vrij hangen, zodat de staart achter hem aanzweefde. Als een soort dikke visdraad, met het bolle eind als een stuk aas. Want zo probeerde hij ‘de vissen te lokken’, zei hij.
We trokken een paar dagen met elkaar op, met Tim en Tracey en konden ook gezellig over andere dingen praten dan alleen duiken. Onder het genot van een biertje, op een van de vele strandterrassen die Alona-beach rijk was. Ondertussen kijkend naar de ondergaande zon en de bootjes in de baai. En steeds hadden we het weer over de Chocolate Hills, wanneer we die nu toch eindelijk eens een keer zouden bezoeken. Want dat was ook voor hen een reden geweest om naar Bohol af te reizen. Maar steeds stelden we het weer uit, kozen we toch maar weer voor een dagje duiken. Tot het niet meer ging, tot we niet langer op Bohol konden en wilden blijven hangen. We hebben ze nooit gezien, de chocolade-heuvels. Een goed excuus om een keer terug te gaan naar Bohol, naar Alona beach.
We namen samen met Tim en Tracey de boot van Bohol naar Negros, een grote torpedoboot-achtige ferry met zware motoren, die zich in een kaarsrechte lijn dwars door de golven heen ploegde, alsof ze er niet waren. Ik zat er meer op mijn gemak dan tijdens onze voorlaatste overtocht, met het speelgoedbootje, kan ik verzekeren. In de haven pakten we twee tricycles om ons naar ons hotel te brengen, achter elkaar aanscheurend en elkaar inhalend. Wij en de chauuffeurs hadden de grootste lol. We gingen die avond samen uit eten, dronken nog een borrel en namen toen afscheid. En hoe afscheid nemen voelt hoef ik niet meer te vertellen.
Liefs,
Frank
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
