Zijn we er toch ingetuind, deel I

Lieve vrienden,

Sabang ligt aan de westkust van Palawan, een schitterend, met dik regenwoud begroeid eiland met een fenomenale kustlijn. Waar je met een bootje op één dag langs tientallen eilandjes kunt varen. En ieder eilandje, hoe klein ook heeft wel een zandstrandje met palmbomen, als in een Bounty-reclame. Overal, waar je ook uitstapt en je voeten op het warme witte zand plaatst krijg je het gevoel alsof je in een 3D-folder loopt, alsof je door een brochure wandelt met bijna onmogelijk fraaie foto’s van idyllische strandjes. Het is bijna te cliché, bijna te mooi om waar te zijn. Of je stelt je voor hoe het is om te stranden op zo’n onbewoond eiland. Zoals Tom Hanks in Castaway, die jarenlang op een onbewoond eiland verbleef, slechts in het gezelschap van Wilson, een tot een personage omgedoopte volleybal van het gelijknamige merk (“ I’m sorry Wilson, I’m so sorry!”).

De meeste eilanden en baaien zijn onbewoond. Maar in sommige baaien tref je een vissersdorpje aan, soms in combinatie met eenvoudige accommodatie voor backpackers. Zoals in Sabang. Sabang is een heel rustig plaatsje, met uitzondering van de lunchtijd. Wanneer de restaurantjes tot aan de laatste plaats bezet zijn met dagjestoeristen, veelal uit Manilla, die een excursie maken naar de nabijgelegen ondergrondse rivier. Maar als zij verdwenen zijn, in hun airconditioned 4WD op weg naar de luchthaven, daalt de rust weer over het plaatsje, heb je de schitterende beach en het fantastische zwemwater weer voor je alleen.

We hadden gereserveerd voor de 'acht uur-shift' en wachtten op de pier op het bootje dat ons naar de ondergrondse rivier zou brengen. Deze rivier, de Subterranean River, heeft zich over een afstand van ruim acht kilometer ondergronds een weg geboord door het kalkstenen gebergte van het Sabangh National Park. Sommige ondergrondse ruimtes zijn tientallen meters hoog. In de hoogste ruimte, 65 meter hoog, past een kerk. Er zijn slechts twee andere ondergrondse rivieren in de wereld bekend met een vergelijkbare lengte, in Laos en, recent ontdekt, in Yucatan-Mexcio. Het komt voor op vele top tien lijstjes van natuur-wereldwonderen, waar bijvoorbeeld ook vaak de Angel Falls in Venezuela en de Grand Canyon in voor komen. Maar, dit illustere gezelschap in aanmerking genomen, vind ik de opname in dit lijstje iets te veel eer voor de Subterrenean River. Achteraf beschouwd, want vooraf leek ons een bezoek aan dit natuurlijke fenomeen vooralsnog zeer de moeite waard.

Dus zaten wij om acht uur in een bootje, samen met een Duitser. We hadden hem de vorige middag al langs zien lopen op het strand, toen we ergens lunchten. Een merkwaardige verschijning, een jaar of vijfenveertig schatte ik, die ons iets onverstaanbaars had toegeschreeuwd, gevolgd door een bulderende lach. De lach van een waanzinnige. Wat een mafkees, dacht ik nog. Maar goed, deze vreemde snuiter had die ochtend gevraag of hij bij ons mocht aanschuiven in het bootje, dat drukte de prijs per persoon. Ja, zeiden we, 'kein problem'. En dat hadden we dus nooit moeten doen. Want deze oosterbuur, deze vreemde 'bursche', zou een duistere, Duitse schaduw werpen op ons boottochtje.

Hij ging pontificaal naast ons zitten en ik kon direct zijn zweet ruiken. Zijn vuil zweet, afkomstig van zijn ongewassen oksels en plakkerige, ontblote bovenlijf. Met een boven zijn broekriem uitbollende buik en hangtieten, die vrijwel geheel bedekt waren met grijs kroeshaar. Hij begon direct te oreren, dat hij ieder jaar in de Filippijnen kwam en dat Palawan het mooiste eiland was. Geen gesprek, maar een monoloog, waarbij hij met een vochtige mond sprak, alsof hij een slecht passend kunstgebit in had. Om zijn mondhoeken opgedroogde witte fluimspoortjes, aan weerszijden. Hij keek je doordringend aan, vanachter zijn door oogvocht vet uitgeslagen, dikke brillenglazen. Met grijsblauwe ogen, diep weggestoken in een eivormige schedel. Tussen zijn zwarte haarstoppels bovenop zijn kruin werd ik een wit kronkelend litteken gewaar, mogelijk ooit toegediend door iemand die, ten einde raad, voor het zwaarste middel had gekozen om een einde te maken aan zijn geleuter.

Ondertussen verplaatste hij steeds zijn ene, in een zwarte sok gestoken rechtervoet, die boven de enkel met dik verband was ingetaped. “Een ongelukje”, zei hij, zonder er verder over uit te wijden. Hij droeg altijd een army broek, zei hij, altijd dezelfde. Deed-ie nooit uit. Overbodige informatie, want het was duidelijk dat deze besmeurde, vettige broek al in geen jaren een wasmachine van de binnenkant had gezien. Op zijn broek een grote bobbel, aan de zijkant wel te verstaan. Want in zijn diep army-zak had hij allerlei protectiemiddelen weggestopt, "just in case of". Hij noemde pepper spray, maar liet zich over zijn andere beschermingsmiddelen niet uit. Waarom? Ik vroeg hem er niet naar. Mogelijk was hij bang geworden voor herhaling, sinds die eerste knal op zijn kop, jaren geleden. Hoe dan ook, we waren opgescheept met een onsmakelijke figuur, met de meest onesthetische man die we deze reis ontmoet hadden. Dat wil zeggen, sinds ‘de man zonder voortanden’ in Australië.

Hij hield niet op met oreren, ook niet toen de motor gestart werd. Hij schreeuwde moeiteloos boven het lawaai uit, in staccato, commando-achtige oneliners en kreten. Over het aanstaande WK had hij het, in Zuid-Afrika. Hij liet me ongevraagd zijn uitslagenlijstjes zien, met de hand geschreven, op beduimelde vodjes papier en bracht zijn voorspellingen als feiten waar niet over te discussiëren viel. Hij voorpelde een finale Duitsland-Nederland, net als in ‘74. Ook nu zou Nederland sterk spelen, dominant, maar ook nu zou het elftal vergeten door te drukken. De Duitsers zouden op 1-0 komen, door een sneaky doelpunt van Schweinsteiger, en die voorsprong niet meer uit handen geven. ‘Zijn we er toch ingetuind’, om in de woorden van Herman Kuiphof te spreken. Wederom, vijfendertig jaar later. Althans volgens onze Duitser. We noemen hem Schweinsteiger .

Liefs Frank