Island hopping

Lieve vrienden,

We bleven vijf dagen hangen in El Nido, het vierde plaatsje van het traject Puerto Princesa, Sabang, Port Barton, El Nido en Coron. Een traject wat veel reizigers volgen, want je komt elkaar geregeld weer tegen. Zoals dat stel uit Nieuw Zeeland, een prachtige Française en een vriendelijke Nieuw Zeelander die elkaar ooit in Dublin ontmoet hadden. Leuke mensen, met wie we steeds een soort halfvaste afspraak maakten elkaar in het volgende plaatsje weer te ontmoeten. Waar ik regelmatig een duikje mee maakte. Maar je kunt dus ook mensen weer tegen het lijf lopen die je wat minder vrolijk stemmen, zoals Schweinsteiger, S. Want hij was nóg een keer een podium opgeklommen, in het Art Cafe, in wat al snel onze stamkroeg was geworden. Zijn timing was dit keer echter niet zo goed, want juist toen hij de microfoon wilde pakken speelde het bandje de laatste noot. Die noot had wel wat onvast geklonken, want je kunt je de verbazing van de muzikanten voorstellen toen zich opeens zo’n vreemde verschijning tussen hen in wurmde. S. werd direct met zachte, maar toch dwingende hand door de Zwitserse eigenaresse het etablissement uitgedirigeerd. De volgende dag spraken we met haar over het voorval. Ze had S. naar de uitgang gebonjourd met de mededeling dat hij niet in haar café mocht verschijnen zonder een fatsoenlijk shirt aan zijn lijf. Hij had, wat een bord voor zijn kop had hij toch, nog gevraagd of er werk voor hem was in de keuken, want hij kon zo goed koken. “Wat?!”, had ze gezegd, “Ik leg je op de BBQ als je nu niet snel maakt dat je wegkomt!” Die zat. 1-0 voor Zwitserland!

We hadden een super tijd in El Nido, daar kon zelfs S. niets aan afdoen. Ons hotelletje lag direct aan het strand, óp het strand feitelijk en het eerste wat je ‘s ochtends zag als je de gordijnen opentrok was de schitterende baai van El Nido. Wat een setting, wat een view! We keken uit op eilanden die deel uitmaken van de Bacuit archipel, een fenomenaal mooie eilandengroep. Groene limestone eilanden waren het, met ronde toppen, hoog oprijzend uit de diepblauwe zee. Vergelijkbaar met de Phang Nga baai in Thailand en Halong Bay in Vietnam. We gingen dan ook een dag ‘island hoppen’, met zijn tweeën in een banca, varend van eiland naar eiland, het ene nog mooier dan het andere. We snorkelden in glashelder water boven prachtig koraal, hand in hand. We zwommen naar ‘secret beach’, wat je alleen kon bereiken door met hoog tij door een nauwe kloof te zwemmen. Toen we de kloof aan de andere kant weer uitkwamen lag daar dat schitterende strandje, geflankeerd door stijl oprijzende, dichtbeboste rotsen. Als een wit pareltje, een verborgen juweeltje. We lunchten op weer een ander mooi strand en genoten van de ter plekke boven een vuurtje geroosterde tonijn en gekruide karbonades. We konden ons niet herinneren ooit zo lekker te hebben gegeten deze reis. Tegen het eind van de middag voeren we weer terug, de baai van El Nido in, terwijl achter ons de ondergaande zon de Bacuit-eilanden in een fantastische gouden gloed zette.

Ik dook natuurlijk ook in El Nido. Onder leiding van een Japanse gids. De eerste duik bleek ik te weinig lood bij me te hebben, ze hadden zich verteld en ik had het niet goed gecontroleerd. Vooral tijdens het einde van mijn duik, zonder het volle gewicht van de lucht in mijn cilinder, had ik moeite op diepte te blijven. Ik loste dat op door twee brokken dood koraal op te pakken. Zo wist ik, met dit ‘natuurlijke lood’ in mijn armen de laatste tien minuten alsnog relaxed duikend te volbrengen. De tweede duik was een grotduik, eigenlijk meer een duik in een smalle, ronde gang van zo’n honderd meter lengte en een diameter van ongeveer vier meter. Met een aparte in- en uitgang, gelegen op een diepte van twaalf meter. We zwommen halverwege de tunnel naar boven, naar een opening in het plafond, waar een luchtkamer was en waar we eventjes onze ademautomaat uit konden doen. Just for fun. Verder zwommen we, de donkere grot door, waar het licht van onze lampen een school zilvergrijze visjes ving, die doodstil ‘sur place’ hingen in het roerloze water. Vreemd gevormde visjes met hangbuikjes en grote ogen die het daglicht nooit zagen. Kleine garnaaltjes zagen we ook, spierwit, doorschijnend bijna, want in deze pikdonkere omgeving was pigmentvorming een overbodig proces. We zwommen in de richting van de uitgang, die zich als een blauwe vlek al van verre aankondigde. Dichterbij kwamen we en het blauwe scherm werd steeds groter. Er zwom een schilpad voorlangs, met trage, maar toch elegante bewegingen. Alsof we naar een enorm bioscoopscherm keken, naar een Imax doek waar een documentaire over schildpadden werd getoond.

We hadden plaatsen gereserveerd voor de boottocht naar Coron, onze laatste stop in Palawan. Maar niet zonder nog iets bijzonders aan te schaffen in El Nido, vanzelfsprekend. Marjan’s oog was er al eerder op gevallen, in Sabang al, op die enige hangmatten van bamboe. Maar helaas, je kon ze niet opvouwen dus gaf ze, schoorvoetend weliswaar toe dat verzenden of meenemen geen optie was. Maar zie, in Port Barton, het volgende plaatsje had ze gezien dat ze ook opgerold konden worden. Er was alleen tot haar grote spijt geen postkantoor of een ‘parcel delivery service’ aanwezig in dit eenvoudige, van elementaire voorzieningen verstoken plaatsje. Ze was echter bereid, zo stelde ze, een of twee hangmatten op haar rug mee te sjouwen, de rest van de reis. En ze zou ze ook wel in de handbagagevakken van de vliegtuigen die we nog moesten nemen weten te proppen. Ik wist het uit haar hoofd te praten. Voorlopig althans, want wat Marjan in haar hoofd heeft……Want, oh wat een geluk!, in het volgende plaatsje, in El Nido dus, hadden ze én een opgerolde bamboe-hangmat én een postkantoor. Zodat we al met al tegen de herfst weer een merkwaardig geproportioneerd pakket kunnen verwachten, persoonlijk in de Fahrenheitstraat afgeleverd door ons TNT-mannetje, bijgenaamd ‘de Turk’.

Liefs Frank